Verkrachtingen 1

In Noorwegen en in een serie andere Westerse landen gedragen Moslim-
immigranten zich bijna barbaars, als het gaat om het verkrachten van westerse
vrouwen, die geen moslima's zijn. De media, de politie en de overheden proberen
dit wanhopig onder het tapijt te vegen. In een artikel in het tijdschrift
FrontPage zet Sharon Lapkin, een voormalig officier van justitie in Australië,
daar het zoeklicht op. Het artikel is in het Noors vertaald en becommentarieerd
door een lid van FOMI.

In Australie, Noorwegen, Zweden en andere Westerse landen wordt duidelijk een op racisme
gebaseerde misdaad begaan, die door de politie genegeerd wordt. Islamitische mannen verkrachten uit
etnische overwegingen Westerse vrouwen. We weten dit omdat de daders van die verkrachtingen
openlijk voor hun sektarische motieven uitkwamen.

Een aantal Australische tienermeisjes werd in de periode 1998-2002 het slachtoffer van
groepsverkrachtingen en seksuele vernederingen in Sydney. De daders noemden duidelijke redenen,
waarom zij deze misdaden gepleegd en beriepen zich op etnische motieven.
De jonge slachtoffers kregen van hen te horen dat ze hoeren en sletten en Australische varkens waren
("Aussie pigs") en dat er daarom op hen werd gejaagd en werden ze gegrepen en misbruikt.

In december 2005 hoorde men een Pakistaanse (Moslim) bezoeker en verkrachter tegen het hoogste
gerechtshof in Zuid- Wales in Australië verklaren, dat zijn slachtoffer geen enkel recht had om nee te
zeggen, omdat ze geen hoofddoek droeg.
Al eerder werd - in hetzelfde jaar (2005)- Australië opgeschrikt toen de Libanese Sjeik Faiz Mohammed
daar een lezing gaf en zijn toehoorders vertelde, dat de slachtoffers van verkrachting niemand anders
dan zichzelf daarvan de schuld konden geven.
Vrouwen die lichtgekleed waren nodigden mannen ertoe uit om door hen verkracht te worden, aldus
zijn verklaring.

Enkele maanden eerder verwekte de Islamitische mufti en rechtsgeleerde Shahid Mehdi in
Kopenhagen onrust, toen hij , in het spoor van zijn Australische bondgenoot, de uitspraak deed dat
vrouwen , die geen hoofddoek droegen, er om vroegen verkracht te worden.
Maar zowat in dezelfde tijd verklaarde de Londense krant "The Telegraph", dat de Egyptische Sjeik
Yusaf al Qaradawi,die op bezoek was, zijn verlangen uitte dat vrouwelijke slachtoffers van
verkrachting gestraft zouden worden, omdat zij niet betamelijk gekleed geweest waren toen zij verkracht
werden.
Hij voegde er nog aan toe dat zij van goeden huize zouden moeten komen om onder hun schuld uit te
komen.

In Noorwegen en Zweden waarschuwt journalist Fjordman voor een verkrachtingsepidemie. De
politie-inspecteur Gunnar Larsen in Oslo nam waar, dat er een constante verhoging van het percentage
verkrachtingen met een etnische achtergrond plaats vond.
Twee van de drie onderzochte verkrachtingszaken in Oslo hebben met emigranten van niet Westerse
oorsprong te maken en 80 % van de slachtoffers zijn Noorse vrouwen

In Zweden zijn groepsverkrachtingen - volgens Jihad Watch - dagelijkse kost geworden.
Alli Dashti:" Groepsverkrachtingen, waarbij dikwijls moslimemigranten en in Zweden geboren
(kleine) meisjes betrokken zijn, zijn heel normaal geworden"
Een week geleden vertelde zij dat "vijf Koerden een Zweeds meisje van 11 jaar op beestachtige wijze
verkracht hebben."

In Frankrijk verbrak Samira Bellil haar stilzwijgen, na jarenlang herhaalde verkrachtingen doorstaan
te hebben in door moslims bewoonde openbare woonprojecten.
Ze schreef er een boek over onder de titel: "In The Hell of torments", (Lijden in de Hel) en dit boek
shockeerde Frankrijk.
Ze beschrijft daarin in hoe groepsverkrachtingen in de voorsteden (Banlieues) de overhand gekregen
hebben.
In 'Time' verklaart ze dat: "Ieder meisje in dat woongebied dat rookt, make-up gebruikt of in
aantrekkelijke kleding rondloopt, een hoer is."

Helaas zijn het niet alleen Westerse vrouwen, die het slachtoffer van deze epidemie zijn.
In 1998 konden mensenrechtengroepen in Indonesië met een document vol getuigenverklaringen
komen van meer dan 100 Chinese vrouwen, die door dergelijke groepen werden verkracht tijdens de
opstanden, die plaats vonden voordat President Suharto ten val kwam.
Velen van hen kregen te horen waaromze verkracht moesten worden:

" Ze moesten verkracht worden omdat ze Chinezen en geen Moslims waren".

Christian Solidarity Worldwide kon in april vertellen dat een 9 jaar oud Pakistaans christelijk meisje
verkracht en met een golfstok geslagen werd.
Ondersteboven aan het dak opgehangen, kreeg zij een mond vol Sambal Oelek in haar mond
gestouwd.
Ze werd herhaalde keren geslagen, terwijl haar handen met ijzeren handboeien gebonden waren.
Haar moslimburen verklaarden tegen het kind, dat ze op deze wijze op de Amerikaanse
bombardementen op Irakese kinderen wraak namen; ze vertelden ook aan het 9 jaar oude kind dat ze
haar verkrachtten en folterden omdat zij een walgelijk geloof had omdat ze christen was.

In Soedan , waar Arabische moslims zowel zwarte moslims, christenen en Soedanezen, in een alsmaar
voortdurende volkerenmoord afslachten, kan Simon Deng, die vroeger een Jordanese slaaf was en die
nu mensenrechtenactivist is vertellen, dat hij er getuige van was dat meisjes en volwassen vrouwen
verkracht werden.
Hij vertelde ook dat het Arabische regiem in Khartoem soldaten naar het slachtveld zond met de
specifieke opdracht om te verkrachten en te moorden.
Andere rapporten spreken over vrouwen, die door (moslim) regeringsstrijders gevangen genomen en
ondervraagd worden: " Ben je een christen of een moslim?"
Degenen die zeggen dat ze christen zijn, worden door groepen verkracht, voordat hun borsten worden
afgesneden.

Aan het verschijnsel van islamitisch seksueel geweld tegen vrouwen zou alleen al opgetreden moeten
worden, omdat het zo'n epidemie van gewelddadigheid, onderdrukking en wraakzucht is.
In plaats daarvan wordt het echter genegeerd door (politiek correcte) journalisten, academici, en
politici.
Ze proberen de 'epidemie' te rationaliseren.
Ze verbannen of verstoten een ieder, die het waagt hierover een discussie met hen aan te gaan!
In Australië werd de journalist Paul Heman, toen die de waarheid over de groepsverkrachtingen in
Sydney schreef, terstond voor een racist uitgemaakt en werd er ook nog van beschuldigd, dat hij de
mensen ophitste tot haat tegen moslims, toen hij in zijn column in de Sydney Morning Herald schreef,
dat er onder de moslims in de Libanese kolonie in Sydney hoge percentages criminaliteit voorkwamen.
Zijn collega-journalist, David Marr zag er zelfs een aanleiding in om hem een e-mail toe te sturen
waarin hij hem meldde dat:" ….het een krakkemikkige column was, die aan 'ons' ( The Herald) een
slecht image gaf."

Keysar Trad, vicepresident van de Australisch Libanese Muslim Association, weersprak dat de
groepsverkrachtingen 'verschrikkijk crimineel' waren, maar hij klaagde er over dat men die als etnisch
geïnspireerd omschreef - dat was volgens hem volkomen ongerijmd. Journaliste Miranda Devine
schreef ook dat de daders in de vele verkrachtingszaken dat zelf verklaard hadden , maar dat de officier
van justitie 'nader over de aanklacht wenste te onderhandelen'.
Dus toen rechter Megan Latham verklaarde, "Ik kan geen bewijs van racistische elementen in deze
overtredingen vinden", geloofde iedereen haar.
Want de gerechtsdienaren, de politici en het grootste gedeelte van de pers had evengoed deze meisjes
kunnen verkrachten!

De gepensioneerde Australische criminaliteitsdeskundige Tim Priest waarschuwde in 2004 al voor de
Libanese bendes, die in de jaren 90 ontstonden - toen de politie sliep en geen controle meer op de
Libanese bende kon uitoefenen.
"Ze waren onnoemelijk extreem gewelddadig", vertelde hij " en ze schrokken er niet voor terug om niet
alleen onschuldige getuigen schrik aan te jagen, maar zelfs de politie, die hen kwam arresteren".

Priest verhaalt verder hoe politiemensen, in een door moslims overheerst gebied, een auto met drie
bekende mensen uit het Midden Oosten aanhielden, om deze te onderzoeken op gestolen goederen.
Terwijl de politiemensen die auto aan het uitkammen waren, werden ze fysiek bedreigd door drie
(moslim) mannen.
Die verzekerden hen dat ze de bewuste politiemannen zouden opzoeken, dat ze hen zouden doden en
hun allerliefsten zouden verkrachten.
Volgens Priest hielden ze niet op.
Terwijl de politie van Sydney om versterking vroeg, gebruikten de drie moslims hun mobiele telefoons
en belden naar hun bondgenoten en na verloop van enkele minuten waren er al 20 mannen met een
Midden Oosten- achtergrond gearriveerd (d.w.z. arabische moslims, of wat de Noorse pers
buitenlanders noemt).
Ze sloegen en schopten op de politie in en beschadigden hun dienstauto's.
De politie trok zich terug en ( de moslim- criminele) bende achtervolgde hen tot aan het politiebureau,
waar zij het personeel mishandelden, de inventaris vernielden en het politiebureau gijzelden.

Tenslotte ging de bende zijn weg, de politie likte zijn wonden, en niemand ondernam iets tegen deze
mannen uit het Midden Oosten.
Priest verzekert, dat de politiemannen in de ogen van de lokale bevolking als een groep laffe, arme
stumpers werden gezien, de boodschap was dat de Libanese (moslim) bendes over de straat regeerden.

In de voorsteden (Banlieus) in Frankrijk, waar de groepsverkrachtingen al gewoon bekendstaan als
"tournantes" (=dingen die alsmaar rond gaan" of " rond gestuurd worden" ("pass arounds")) , weten
de slachtoffers dat de politie hen niet zal beschermen, als zij daarover zouden klagen, zegt Samira Bellil
en ze weten ook, dat hun familie dan (door moslims) bedreigd zal worden
Ondertussen beginnen in de moslimgetto's nu eindelijk terug te slaan naar deze groepverkrachters ,
terwijl de politie in gebreke blijft. Ze zijn een beweging begonnen met als motto: " Wij zijn noch hoeren
noch deurmatten" Ze vechten tegen het geweld, dat hun woongebied teistert en tegen de Islamitische
cultuur die daar heerst.

De meeste van zulke soort zaken wordt door het gerecht in Frankrijk vervolgd.
De (moslim)groepsverkrachters blijven volhouden, dat ze zelf niet geloven dat ze een criminele
handeling hebben begaan.[1][1] Het heeft een hartverscheurende parallel met de misdadige
groepsverkrachters in Australië: die geloven dat notabene de slachtoffers berispt moeten worden en ze
beschuldigen hen ervan, dat zij 'loeders' en 'hoeren' waren.
Tijdens de recente oproeren in Frankrijk pochte een Arabische prins in News Corporation over privé-
acties tegenover allen die op een conferentie in Dubai aanwezig waren.
Hij vertelde dat hij Rupert Murdoch ( de directeur van News Corporation ) had opgebeld en hij
beklaagde zich erover dat FOX NEWS (Een Amerikaans TV station) de onrusten in Frankrijk als
"moslimoproeren"omschreef.
Binnen een half uur werd die beschrijving veranderd in 'burgeroproeren' ("civil riots").
Dit volgens de Guardian.

De Zweedse vertaler, Ali Dashti nam waar, dat drie man, die nog niet zolang geleden een 22 jarige
Zweedse vrouw verkrachtten, haar aanspraken als 'hoer'.
Volgens Dashti zijn zulke gebeurtenissen elke week en elke dag in de krant te lezen.
Het politiek correcte establishment : " is huichelachtig voorzichtig en vermeldt nooit de etnische
achtergrond van de daders".

De Engelstalige Zweedse krant, "The Local" meldde dat de politiechef in Malmø , Bengt Lindström,
werd aangeklaagd omdat hij zou hebben aangezet tot rassenhaat.
Hij zond een e-mail van zijn huiscomputer naar de ambtenaren der gemeente.
Aan de leidinggevende van het bureau Gezondheids toezicht schreef hij:" U behandelt oude Zweden
alsof het parasieten zijn.. en toch zijn dat de mensen, die hard hebben gewerkt om het vaderland op te
bouwen.
Ik weiger om mijn belastinggeld aan criminelen als Mohammed van Rosengard te geven".

In Malmø ,de derde grootste stad in Zweden, heeft de politie toegegeven, dat ze niet langer de stad in
handen heeft, zegt Dashti .
De harde realiteit wil, dat de stad in feite bestuurd wordt door gewelddadige benden van
moslim-immigranten.
Het ambulance-personeel wordt regelmatig aangevallen en bespuugd.
Ze weigeren nog hulp te verlenen zonder politie escorte.
De politie is te bang om zonder versterking bepaalde stadswijken binnen te gaan.
Eerder in het jaar 2005 deelden Noorse kranten mee, dat Oslo de voorgaande 12 maanden nog nooit
zoveel groepsverkrachtingen heeft geregistreerd.
Fjordman verklaart er ondertussen bij, dat de officiële statistiek geen info bevat dat "emigranten
(moslims) sterk in verkrachtingszaken" vertegenwoordigd zouden zijn.
De media blijven opmerkelijk zwijgzaam.
De professor in de antropologie, Unni Wikan, Oslo, zegt dat Noorse vrouwen ook verantwoordelijkheid
moeten dragen voor het feit, dat Moslimmannen hun kleding als provocatie zien en dat deze mannen
geloven, dat die vrouwen dus zelf verantwoordelijk zijn voor verkrachtingen.
Daarom zullen Noorse vrouwen zich aan de multiculturele samenleving, waarin ze zich nu bevinden,
moeten aanpassen, stelt Unni Wikan vast.

De BBC trok een tv-documentaire die ze van plan was in 2004 uit te zenden, in, nadat de Britse politie
ervoor waarschuwde dat dit de spanningen tussen de rassen zou kunnen verhogen.
"Onder deze speciale omstandigheden is Kanal 4 een zender, die haar verantwoordelijkheid neemt en
daarom heeft ze het advies van de politie opgevolgd".
De documentaire zou beelden bevatten waarop te zien is hoe Pakistanies en andere moslimmannen
witte Engelse meisje van ver onder de 11 jaar seksueel misbruiken.

Het aantal verkrachtingen, dat vrouwen de laatste jaren van moslimmannen hebben moeten
ondergaan, is de laatste 10 jaar zo enorm hoog, dat het niet anders kan worden gezien dan als
dwangmatig cultureel gedrag.
Dit (wan)gedrag wordt openlijk aangewakkerd en goedgekeurd door godsdienstige leiders, die de
slachtoffers schuldige verklaren en de verkrachters vrijpleiten.
In de loop van de laatste 30 jaar van emigratie heeft de islam een enorme sociale verstoring en schade
te weeg gebracht in een ieder gastland met moslim-immigranten.
Nooit hebben immigranten zoveel problemen met aanpassing gehad en nooit hebben ze zoveel
godsdienstige verdeeldheid veroorzaakt als de moslims doen.

Over de hele wereld zijn moslims in conflict met hun buren verwikkeld.
Zoals Mark Stein (Daily Telegraph, Londen) het kort geleden omschreef: ieder conflict schijnt
begonnen te zijn met iemand met de naam Mohammed.

In juli 2005 legde Sjeik Mohammad Omran uit Melbourn aan 'Sixty Minutes (CBS)' de verklaring af
: "...Wij zijn ervan overtuigd dat we meer rechten hebben dan jullie, omdat wij voor Australie gekozen
als ons thuis en jullie niet".

Tijdens een interview met sheik Khalid Yasin waarschuwde Yasin " dat er niet zoiets bestaat als
moslim met een niet-moslimvriend.
Een niet- moslim kan een medewerker zijn, maar kan geen vriend wezen.
Ze zijn geen vrienden omdat ze jullie godsdienstige waarden niet kunnen begrijpen .. Zo'n vriendschap
kan niet, omdat ze jullie geloof niet begrijpen."

Ondanks het feit, dat men heeft gezien hoezeer door moslims de criminaliteit toeneemt, gaan de
Westerse landen nog steeds door met hun hersenspinsels als zou integratie mogelijk zijn en zou er op
moreel gebied een zekere overeenstemming zijn.

In Australie hebben de Libanese Christenen zich aangepast en zijn die door een deel van de
samenleving geaccepteerd.
De premier van Victoria is een Libanese Christen.
Dit geldt ook voor de gouverneur van New South Wales.
Ondertussen hebben Libanese moslims geweldige problemen gekregen vanwege het feit, dat zij
weigeren om de Australische levenswijze te accepteren.
Als er één ding overduidelijk is dan wel dit: de boosdoener is niet het ras, maar de cultuur. oftewel de
godsdienst.