chocolademelk-en-champagne


Gerri Eickhof
Omdat zijn school het aanraadt en omdat het zo gezellig is kijk ik dikwijls samen met mijn zoontje naar het Jeugdjournaal. Leerzaam voor hem als jonge kijker, leerzaam voor mij als oude programmamaker, want ze kunnen er wat van bij Jeugd, van televisie.
Op de eerste schooldag van het nieuwe jaar zien we in het kindernieuws een reportage over leerlingen ergens in het zuiden des lands die 2009 inluiden met een toast. "Wij hadden vanochtend chocolademelk", zegt mijn erfgenaam. "Ja, dat weet ik, ik was erbij weet je wel", antwoord ik. Alweer zo een creatief cultureel compromis waarin zijn school zo grootmeesterlijk is. Chocolademelk: ook zonder heildronk lekker en feestelijk en een gepaste oplossing voor het probleem dat een jaar geleden ontstond. Toen werd er nog wel getoast en geproost.
Mijn zoontje is net acht en zit in groep vijf van een basisschool in een zogeheten Vogelaarwijk. Een zwarte school, zoals bijna alle andere in de buurt. Zwart betekent in dit geval dat ruim 80 procent van de leerlingen van allochtone afkomst is, waarvan veruit de meeste islamitisch. In groep vijf zijn 10 van de 16 kinderen moslim.
Omdat wij als ouders natuurlijk buitengewoon tolerante wereldburgers zijn en ik bovendien zelf ten dele qua afstamming van Afrika via Suriname in Nederland ben geboren vinden we dat in wezen hartstikke goed. Wij zijn overtuigd politiek correct, niet omdat we denken dat het zo hoort maar omdat we zo nu eenmaal in elkaar zitten. Hoe meer Multi hoe beter.
Offerfeest
En de school doet er alles aan om eventuele problemen al schipperend op te lossen. Een maand geleden was het bijvoorbeeld islamitisch Offerfeest. De ervaring leert dat op dergelijke religieuze dagen de moslimkinderen thuis blijven, hoewel dat eigenlijk niet mag. Maar door op die datum een algemene studiedag voor alle leerkrachten te plannen, zodat de school vanzelf al een dag de deuren sloot, werd dat inventief opgelost. Zo had iedereen wat aan het Offerfeest. Multiculti kan best en kan best heel leuk zijn. Maar net niet altijd.
Want daags na het Offerfeest werd in de klas het kerstdiner besproken, een jaarlijkse traditie, ongetwijfeld bekend bij veel ouders van schoolgaande kinderen.
Dat diner wordt altijd gehouden op één van de laatste dagen voor de kerstvakantie. De leerlingen eten dan 's avonds met hun groep in de klas. Op het menu staan evenveel hapjes als er leerlingen zijn, want de ouders verzorgen het eten en drinken. Wij hadden bedacht om spiesjes te maken van olijven en worstjes. Natuurlijk geen worstjes van de Keurslager, laat staan van de Kiloknaller. Nee, politiek correct en goed geïnformeerd als we zijn zouden het natuurlijk worstjes van een gecertificeerde islamitische halal-slager worden. Aan ons zou het niet liggen.
Maar 's middags thuisgekomen vertelde ons zoontje dat zijn aankondiging van de worstjes bij enkele van zijn islamitische medeleerlingen niet goed gevallen was. "Jekkie", hadden ze gezegd, "worstjes zijn vies, die zijn onrein, die eten wij niet." Had hij dan niet gezegd dat het halal zou zijn? Ja, natuurlijk wel, maar ze hadden geantwoord dat ze het niet vertrouwden omdat ze daarmee al eens eerder bedrogen waren uitgekomen. Gelukkig had de juf de jekkie-kinderen streng toegesproken.
"Nou, dan maar alleen olijven. Of ananas ertussen. Of kipkluifjes. Of mandarijntjes. Ik ben eigenlijk gek dat ik er nog moeite voor doe." Moeders was boos, en terecht vond ik. "Het wordt echt te erg, dan maar geen kerstdiner", gromde ze, "ik zeg er ook al niets van dat die islamitische kinderen op het schoolplein roepen dat Sinterklaas niet bestaat, maar nu is de maat vol."
Stakker
Maar ja, wat doe je als ouder? Eens te meer ben je dan een stakker die in het duister tast, zoals Wim Sonneveld het veertig jaar geleden al verwoordde. Ons zoontje wilde het diner voor geen prijs missen. Dus pasten we ons aan, maar met oprechte tegenzin. Het werden twee soorten spiesjes: spiesjes met en spiesjes zonder halal-worstjes.
En natuurlijk aangevoerd in twee verschillende grote plastic dozen, zodat de ene soort de andere niet kon aanraken, want misschien zou dat ook al onterecht verdacht zijn.
We vermoedden overigens dat de moslimkinderen hun wantrouwen niet zelf bedacht hadden, het moest van de ouders komen. Net als bij de nieuwjaarsviering van vorige keer. De altijd enthousiaste directeur liet toen de langste vader op het schoolplein siervuurwerk afsteken dat hoog aan een stok bevestigd was. Daarna kregen alle kinderen iets te drinken: aardbeiensiroop, aangelengd met Spa Rood en er werd geproost op een voorspoedig jaar.
Roze champagne
Op de eerstvolgende bijeenkomst van de ouderraad werd daartegen geprotesteerd door enkele islamitische opvoeders. Zij vonden dat het drankje op roze champagne had geleken. Dat hadden ze goed gezien, dat was juist de bedoeling van de immer vrolijke bovenmeester. Maar in champagne zit alcohol, dat mag niet van de islam en daarom was het mengsel van siroop en prikwater in hun ogen te bedenkelijk om voor herhaling vatbaar te zijn. En ook het proosten wees op verboden liederlijkheid.
Het was daarom dat ik nu met meer dan gebruikelijke belangstelling mijn zoontje op de eerste schooldag van 2009 afleverde. Net zo geestdriftig als een jaar geleden wenste de directeur pupillen en ouders gezondheid en geluk voor de komende 365 dagen. En door de oer-Hollandse chocolademelk, ook al kwam het dan uit kartonnen pakken, kon dit keer iedereen zijn geestdrift beantwoorden. Een slimme vondst.
Maar mijn zoontje krijgt morgen wel ham op brood voor zijn tussendoortje. Want na enig doorvragen bleek laatst dat zijn voorkeur voor kaas van de afgelopen maanden ook al voortkomt uit het "jekkie" van een paar van zijn klasgenoten wanneer er roze vleeswaar tussen de bruine boterhammen zit ingeklemd. Terwijl hij ham toch erg lekker vindt.
Over een paar jaar zal het trouwens niet meer uitmaken wat hij eet. Want voor de toekomst is de keuze al ten dele bepaald: wat voor voortgezet onderwijs het straks ook wordt, het wordt geen zwarte middelbare school. Politieke correctheid heeft zelfs voor de ware gelovigen grenzen.

september 2013