Onderstaande is een oud verhaal, maar nog steeds wordt ik enigszins boos als ik lees hoe de extreem linkse Nederlandse politiek en de extreem links Nederlandse media, het immigratieprobleem hebben genegeerd. Gezien de huidige islamisering van Nederland is het immigratieprobleem nog steeds niet opgelost en het idee dat de politiek het zal gaan oplossen is een lachertje.

Gisteravond organiseerde de PVV Brabant een 'Achterbanavond' in het Provinciehuis in Den Bosch. Ik (Joost Niemoller) mocht daar als gastspreker een lezing houden, en dat heb ik graag gedaan. Het was een zeer geslaagde avond, en dat kwam door de aanwezigheid van meer dan honderd betrokken burgers. Gewone mensen vaak, hardwerkend en ook minder hardwerkend, en ook PVV politici, die zich allemaal gekwetst voelen over hoe de bestuurselite van dit land met hen omgaat. Hen negeert of hen vernedert. Hierover werd na de lezing in de zaal een goed gesprek gevoerd. Ik was ontroerd, en ook kwaad. Bij de redacties van Pauw & Witteman of NRC Handelsblad hebben ze waarschijnlijk geen idee hoe gekwetst deze mensen zich bijvoorbeeld voelen over de aanhoudende beledigingen dat zij racisten zouden zijn. Omdat ze zoiets gruwelijks doen als een sinterklaasfeest vieren. De pers was niet uitgenodigd. Dit soort avonden worden georganiseerd binnen het eigen netwerk en er wordt niet al te openlijk meer aandacht voor gevraagd. Maar het gebeurt door het hele land, en steeds vaker. Nu had de pers er ook niet zoveel aan gevonden want er stond hier niemand met een NSB vlag, wat dit ook mag wezen, en ook, je zult het niet geloven, was er niemand die de Hitlergroet bracht.
Intermezzo:

1. Ik ben een PVV´er
en daarmee uiteraard een racist en xenofoob
ik ben een trotse PVV´er
dus voor mij is er geen enkele hoop
de gutmensch loopt massaal tegen mij te hoop,
iets wat ik dagelijks kan lezen op "De Joop".
Ik ben een PVV´er
en ik ben trots op mijn partij
die wordt te groot, dus zet de NRC een tandje bij
die zal het ook nooit leren
ze zijn nu Geert aan het demoniseren
de hetze tegen het gedachtegoed van Fortuyn,
omarmd door Wilders, is nog lang niet voorbij.
Ik ben een PVV´er
dus een Tokkie en laag opgeleid
ik ben het schuim van de bevolking
krijg vast nog wel eens vreselijk spijt
ik zou eens moeten leren, volgens
"hoogopgeleide"dames en meneren
dat Wilders ons land naar de ondergang leidt.
Ik ben een PVV´er
en daar schaam ik me niet voor
Dat is de schuld van al die andere partijen
die voor verkiezingen met grote leugens
hun stemmers op lopen te vrijen
die gaan er met de winst vandoor
en 4 jaar later krijgt de burger pas weer "vals" gehoor.
Ik ben een PVV´er
en ik ben trots op het partijprogram
dat op de radio en televisie en in de krant
belachelijk gemaakt werd,
of helemaal niet ter sprake kwam
door die goede ideeën bewust te verdraaien
hopen ze dat kiezers af gaan taaien
Ik ben een PVV´er
en blijf dat tot mijn laatste snik
want dit is de enige partij
die de burger meer inspraak wil geven
de partij, die via referenda
de bevolking om haar mening wil vragen
iets wat die andere "volksvertegenwoordigers",
na die ene keer, beslist niet meer durven wagen!
Ik ben een PVV´er
en ik ben behoorlijk boos,
ik wil niet steeds worden weggezet
als een domme doos zonder verstand
ik stem op die partij, omdat ik houd van Nederland
ik kan het niet verdragen dat andere partijen,
uit volle overtuiging, ons land door de EU
weg willen laten vagen!
Ik ben een PVV´er
en ik denk echt wel heel goed na
misschien wel veel beter dan al die mensen
die Geert en zijn partij naar de hel toe wensen
ik vergelijk al de partijen en ik zie
de PVV is door referenda mogelijk te willen maken
de enige partij die staat voor ECHTE democratie.
Door:
Willemientje



Hieronder de tekst van mijn lezing.
Mag je het immigratiedebat persoonlijk en emotioneel maken? Hoe krijg je in Nederland een nationaal debat over immigratie? Want dat bestaat dus niet. De inmiddels overleden journalist H.J. Schoo stelde dat al dertien jaar geleden vast in een boek over immigratie, en er is sindsdien niets veranderd. Maar hoe komt dat? Ik vraag me dat nu al enkele jaren af, en een sluitend antwoord erop heb ik nooit gevonden. Nu is het natuurlijk altijd moeilijk om een antwoord te krijgen op de vraag waarom iets niet gebeurt. Als iets wel gebeurt weet iedereen achteraf altijd precies hoe het zit. En heeft iedereen uiteraard altijd gelijk. Maar hoewel ik geen sluitend antwoord heb, kan ik er wel het een en ander over zeggen. Om te beginnen zijn we niet echt een land voor debatten. Zeker, we praten over van alles en nog wat. Het loopt vaak hoog op. Maar over echt belangrijke, structurele, zaken, blijft een ordelijk publieksdebat altijd uit. Dat heb ik uit eigen ervaring ondervonden. Ik ben een van de oprichters van het BurgerforumEU, een zogeheten 'burgerinitiatief' dat de Tweede Kamer met 50.000 handtekeningen heeft gevraagd om te debatteren over een referendum bij uitbreiding van bevoegdheden. Daarbij merkte ik hoe moeilijk het is om de mensen wakker te krijgen over dit onderwerp. We noemen hier kennelijk al snel een onderwerp te abstract. Zeker bij de media doet men dat. EU? Laat maar, te moeilijk, te ver weg, is de reactie die je van journalisten veel hoort. En zonder media geen publiek debat. Gelukkig zijn er nu de sociale media. Media kijken naar die sociale media en media kijken vooral weer naar andere media en zo kon bij het BurgerforumEU het balletje uiteindelijk toch gaan rollen. Maar zelfs over een zo abstract onderwerp als de EU krijg je in de media nog eerder de handen op elkaar dan over het onderwerp immigratie. En in de politiek al helemaal trouwens. Want in de politiek liep het met dit BurgerforumEU wat anders. Ineens waren we met ons voorstel zomaar overal op het Binnenhof welkom. En dat dus niet alleen bij de partijen die sowieso al euro kritisch waren. De enige partij die geen enkele interesse toonde voor ons initiatief was D66. Bij een commissievergadering erover, was fractieleider Pechtold alleen fysiek aanwezig. Al zijn aandacht ging naar zijn iPad. Toch gek, want je zou toch zeggen: 'D66' en 'referendum', dat hoort een beetje bij elkaar. Het plenaire debat over het voorstel voor een referendum moet trouwens nog komen, waarschijnlijk deze maand. Maar dan de immigratie. Hoe zou dat in de politiek gaan met een burgerinitiatief waarin we de Tweede Kamer afdwongen de immigratie eens op de agenda te zetten? Daar heb ik wel een idee over. Ik denk dat er geen enkele deur opengaat, behalve dan de deur van de PVV. Ik denk dat het hele onderwerp slechts als een hamerstuk behandeld zal worden. Of dat er formele redenen gevonden worden om er überhaupt helemaal niet over te spreken. Al veertig jaar is er immigratie en al veertig jaar is er geen debat over. Dat gaat dus echt niet veranderen. Dat gaat op voor de politiek, maar ook voor de media. Interessant hoe er over sommige zaken ineens wel heel snel een debat is. Zo heb je wel heel snel een debat over Zwarte Piet en over de vraag, of nou ja, niet eens meer de vraag, maar de kennelijke zekerheid, dat blanken in Nederland racisten zijn. Nu is zo'n hype, tot stand gekomen door een klein lobbygroepje, natuurlijk wel een stuk makkelijker neer te zetten. Zo zijn er alleen al twee Nederlandse omroepen, vooral de VARA, maar ook de NCRV, die zich op dit punt activistisch opstellen. Zij zijn dan ook een anti-Zwarte Piet campagne begonnen. Iets waar de Nederlandse burger toch wat minder boodschap aan schijnt te hebben, want ik zag dat de kijkcijfers van Pauw & Witteman bijna gehalveerd zijn. Maar goed. Over immigratie hebben wij in Nederland dus nooit een debat gehad. Het is niet gezegd dat zoiets niet mogelijk zou zijn. In Groot Brittannië, bijvoorbeeld, woedt in de kranten al zeker twee jaar een verhit immigratiedebat. En nu de magische datum van 1 januari dichterbij komt, de dag dat zigeuners uit Bulgarije en Roemenië volledige vrijheid hebben gekregen om zich door de EU te bewegen, is het Britse debat zelfs meer verhit dan ooit. Er is een zeer populaire partij, de UKIP, die de immigratie, en de EU als zijn belangrijkste onderwerp heeft. Premier Cameron voelt zich door de populariteit van de UKIP zelfs geroepen om kritische, maar verder loze, uitspraken te doen over die immigratie uit Oost Europa. Dat is in Nederland nog nooit vertoond. Heeft u Rutte wel eens iets over de immigratie horen zeggen? In Nederland komt het nooit verder dan: Tja, immigratie, dat is natuurlijk wel belangrijk enzo, maar dat gebeurt nu eenmaal hè, daar kunnen we niks aan doen. En verder wordt het als zo'n abstracte kwestie voorgesteld, dat iedereen bij ook alleen maar het begin van een discussie over de cijfers al heel snel zijn belangstelling verliest. Dat zie je bijvoorbeeld bij de discussies over asielmigratie: Daar bestaan inmiddels zoveel administratieve onderverdelingen en zoveel soorten cijfers, dat iedereen het overzicht is verloren. Nog los van het feit dat ook asielmigratie natuurlijk gewoon als immigratie behandeld zou moeten worden. Enige jaren geleden nam ik me voor om een helder boekje te maken over immigratie. Alle feiten bij elkaar, dacht ik, zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Zo'n boekje, dacht ik ook, kan misschien een beetje helpen als ondersteuning bij een zakelijke discussie over de immigratie. En misschien, je weet maar nooit, zou ik er wel een immigratiedebat mee op gang kunnen krijgen. Het bleek wat ingewikkelder met die feiten te liggen dan ik dacht en zodoende ben ik maar bij Nederlandse wetenschappers te rade gegaan, die eigenstandig onderzoek hadden gedaan naar immigratie. Veel waren dat er overigens niet. Ik sprak er tien. Van hen kreeg ik inderdaad feiten. Over wat de immigratie ons kost. Over hoeveel immigranten we kunnen verwachten. Over het desastreuze effect van immigratie op de samenhang en het vertrouwen binnen een samenleving. Over het verschillende immigratiebeleid in Nederland en in Duitsland. Over de effecten van immigratiebeleid. Want die bleken er weldegelijk te zijn. Met name de maatregelen die minister Verdonk nam op het gebied van huwelijksmigratie uit moslimlanden, bleken effectief gewerkt te hebben. Over de rol van de EU. En ja, ook over al die echt gevoelige onderwerpen. De grote IQ verschillen tussen niet-Westerse allochtonen en autochtonen, die maken dat we vooral niet te hoge verwachtingen moeten hebben van de integratie. En het fatale effect van etnisch gemengd onderwijs. Het boek heet Het Immigratietaboe. Het was, en is, de eerste verzameling van de wetenschappelijke kennis over immigratie, met veel conclusies waarover de media nooit hebben bericht. En wat zag je bij het uitkomen ervan? Zeker, over aandacht had ik niet te klagen. Ik werd uitgenodigd in het programma Knevel & Van de Brink. Er verschenen interviewtjes in de kranten. Het boek werd in columns opgemerkt. In het debatcentrum De Balie werd er zelfs een goed bezochte avond over georganiseerd. Maar dat was het dan ook weer wel zo'n beetje. Het boek werd in geen enkele Nederlandse krant besproken. De verkoop was aardig, maar niet geweldig. En het gehoopte zakelijke debat kwam al helemaal niet. Wat ik via via vooral hoorde van redacties bij kranten, weekbladen en tv programma's: Tja, immigratie, het leeft niet zo op dit moment. En wat ik ook hoorde: Er is toch helemaal geen taboe? We hebben het er toch de hele tijd over! Dat zijn dus in Nederland de ideale argumenten om het debat te smoren: 1. Het is momenteel niet zo'n onderwerp. 2. We hebben het er al zo vaak over gehad. Leer mij die redactievergaderingen kennen. Ik heb er te vaak aangezeten. Zo wordt door de leiding ieder onderwerp van tafel geveegd dat politiek niet zo lekker ligt. Puur op het gevoel overigens, en puur willekeurig. Trouwens, nu we het toch over die wetenschappers hadden: Weet u dat er in Nederland niet eens een hoogleraar is aangesteld die gaat over de gevolgen van de immigratie voor Nederland? Nu moet u eens weten over welke onzinonderwerpen we hier allemaal wel hoogleraren hebben. Maar niet dus over de belangrijkste verandering in het naoorlogse Nederland, de massa immigratie van twee miljoen niet-Westerse allochtonen en de nu doorgaande immigratie van honderdduizenden Oost-Europeanen, mogelijk gemaakt door de open EU grenzen. Een ontwikkeling die ervoor gezorgd heeft dat het naoorlogse Nederland in niets meer lijkt op het huidige Nederland. Een belangrijke reden waarom er in Nederland geen immigratiedebat bestaat, is dat het niet op de politieke agenda wordt gezet. Er was ooit maar één Nederlands kabinet dat een standpunt had over immigratie. Dat was, u zult het niet raden, het kabinet Den Uyl. Dit kabinet sprak zich uit tegen arbeidsmigratie. Om er vervolgens niets meer tegen te doen. Een voorstel voor een zogeheten 'oprotpremie' zou het nooit halen in de Kamer en de gezinshereniging kwam op gang. Maar dus niet in het land van herkomst. Alleen in de jaren zeventig was er een kabinet dat onderzoek liet doen naar de economische gevolgen van immigratie. Door het Centraal Planbureau. De uitslag; Dat resultaat is zeer negatief, met name omdat de inkomensverschillen erdoor vergroot worden. Inkomensverschillen zijn een typisch links thema, dus het zou ook een typisch links argument moeten zijn tegen arbeidsmigratie. Maar gek genoeg hoor je dat door links nooit opgevoerd worden. We leven hier nog steeds onder de ideologie van de multiculturele samenleving. Zonder dat daar ooit een maatschappelijk debat over geweest is. Dit ideaal van de multiculturele samenleving gaat voor alles bij links. Het is veel belangrijker dan de economische achteruitgang van wat ooit de arbeidersklasse heette, en wie we nu geloof ik nu Henk en Ingrid zijn gaan noemen. Zoals u weet; Het PVV Kamerlid Sietze Fritsma vroeg in 2009 expliciet naar de kosten van de immigratie en kreeg toen het antwoord dat dit wat betreft het kabinet een no go was. Waar dit kabinet alles meet aan onze bejaarden, daar heette het meten van immigranten 'niet humaan.' Einde discussie. Voor hij had kunnen beginnen. Ik ben nu bezig met een boek over iemand anders die er nooit in slaagde om een nationaal debat over de immigratie tot stand te brengen: Hans Janmaat. Hij werd de meest gepeste man van Nederland. Een mikpunt van haat, spot en geweld. Er werd dankzij de Centrumpartij in Nederland niet gesproken over de immigratie, maar wel over de vermeende terugkeer van het nazisme, en er was in de pers vooral heel veel te doen over de perikelen in de partijen van Janmaat. Want dan wilden de Nederlandse journalisten wel graag iets 'onderzoeken.' Overigens liepen er zeker aan het eind bij de tweede partij van Janmaat, de Centrumdemocraten, nogal wat figuren met nazi -sympathieën rond die natuurlijk nooit door de screening hadden mogen komen. Janmaat maakte de fout te snel te willen groeien met te weinig betrouwbaar kader, met name in de gemeenteraden. Om een beeld te geven van het niveau van het niet bestaande immigratiedebat in die tijd wil ik graag een stukje voorlezen uit een interview uit 1983, dus dertig jaar geleden, dat live voor de VPRO radio werd uitgezonden. Uit een foto die er van gemaakt werd, valt op te maken dat de setting het meeste weg had van een rechtszaak. Drie journalisten zaten aan een lange tafel, met grote stapels papier. Tegenover hen, aan een klein tafeltje, zat Janmaat. Hij werd niet bevraagd. Hij werd toegeblaft. Hier komt het fragment: Henk van Hoorn: "Zeg zullen we even ter zake komen mijnheer Janmaat. U goochelt ontzettend met getallen." Janmaat: "Valt wel mee hoor." Van Hoorn. "Valt wel mee. Nou, het aantal buitenlanders in Nederland, hoe groot is dat op dit moment?" Janmaat: "Daar kan geen zinnig mens een antwoord op geven." Van Hoorn: "Jawel, die worden geteld natuurlijk." Janmaat: "Ja, maar destijds zei minister Gardeniers dat er bewust te lage getallen werden doorgegeven…" Van Hoorn: "Nee, op dit moment." Janmaat: "De minderheden zelf, daar wordt van gezegd 800.00. Maar er zijn dus gewoon de mensen uit Suriname die gewoon Nederlander zijn. Dus die vallen buiten die vreemdelingen. Dan zijn er schattingen die sterk uiteenlopen inzake de illegalen. Van regeringszijde wordt het zeer klein gehouden. Een paar maanden geleden werd gezegd 20.000, later werd het opgetrokken tot 60.000, Later heeft de vreemdelingenpolitie ons verteld boven de 200.000." Van Hoorn: "Waar zitten al die mensen?" Janmaat: "Ja, laten we straks naar Amsterdam en Den Haag gaan, dan gaan we samen kijken." Van Hoorn: "Hoewel buitenlanders zijn er. Zullen we zeggen 500.000 ongeveer?" Janmaat: "Als u dat voor het gesprek makkelijk vindt, gaan we daar vanuit, oké." Van Hoorn: "Drie en half procent van de bevolking. Dat ziet u als een groot probleem?" Janmaat: "Nou, die problemen worden wel groter. Als de regering van plan is in het kader van de gezinshereniging daar tienduizenden bij te halen, en dat wordt meer dan honderdduizend, en als dan mijnheer Theunis van het Novib verkondigt dat het geen overbodige luxe zou zijn als er meer dan een miljoen moslims zouden zijn, dan valt ons nog wat te verwachten." Van Hoorn: "U zei vorig jaar dat van de regering nog 100.000 mensen uit Suriname en nog 300.000 mensen uit het Middellandse zeegebied hierheen moeten komen." Max van Weezel: "Dat cijfer had u verzonnen, mijnheer Janmaat, dat kunt u weer niet hard maken." En even verderop in ditzelfde interview: Van Hoorn: "Hoeveel islamieten zouden er in Nederland zijn, dat is toch een heel geringe minderheid." Janmaat: "Maar als belangrijke Nederlanders zeggen dat dat er een miljoen moeten worden…" Van Hoorn: "Dat is toch onzin, mijnheer Janmaat. Kom nou toch. Wat zijn nu de problemen met die mensen, mijnheer Janmaat. Komt u nu concreet met de problemen." Janmaat: "Het lijkt wel alsof ik hier met mensen spreek die van de maan zijn komen hobbelen. Er zijn steeds meer mensen die niet kunnen verwerken dat ze uit hun eigen leefgewoonten worden gehaald. Dan kunt u zeggen die mensen zijn bekrompen, die zijn niet wijd genoeg opgevoed." Van Hoorn: "Wat is uw oplossing voor het probleem?" Janmaat: "Wij vinden dat nu de vreemdelingenstroom stopgezet moet worden." Van Hoorn: "Dat is al gebeurd." (einde fragment.) Wat waren de feiten? De gezinshereniging was in 1983 op gang gekomen, maar nog lang niet tot stilstand gebracht. Hierna volgde in de jaren negentig een massale instroom van asielzoekers. Het ging om vele honderdduizenden. Inmiddels wonen er zo'n twee miljoen niet-westerse allochtonen in Nederland, waaronder inderdaad de één miljoen moslims waarvoor Janmaat vreesde. Janmaat had het dus goed gezien. Maar hij kwam nauwelijks aan het woord. En als hij aan het woord kwam werd hij, zoals blijkt uit dit voorbeeld, op onbeschofte wijze afgeblaft door journalisten die zich nooit in het probleem hadden verdiept en dat ook niet van plan waren. Nu kunt u zeggen: Dat was de VPRO. Maar bij de Telegraaf en bij Elsevier was het echt niet beter. Alle media, van rechts tot links, stelden zich twintig jaar lang uitgesproken vijandig op ten opzichte van Janmaat. En de VPRO sprak dan nog met hem. Paul Witteman van de VARA gaf later toe dat het beleid was van de VARA om Janmaat nooit in een studio uit te nodigen, want dan verleende je hem maar status. Zelfs toen Janmaats latere vrouw, Wil Schuurman, een been verloor bij een aanslag met brandbommen door linkse activisten, in het Zuid-Hollandse dorpje Kedichem, niet zo heel ver hiervandaan trouwens, was er geen moment van mededogen. De Telegraaf schreef toen in een commentaar over 'begrijpelijk geweld,' en zo werd er algemeen over gedacht. In de kranten werden alleen de activisten aan het woord gelaten om hun daad goed te praten. Geen van de doodsbange slachtoffers in het brandende hotel werd zelfs maar naar hun ervaring gevraagd. En waarom? Omdat Janmaat, via de politiek, wilde spreken over de immigratie. Dus hoezo geen taboe. Het probleem met het voeren van een debat over de immigratie is ook een inhoudelijk probleem. Er is sprake van trage, maar brede demografische bewegingen die geleidelijk, maar onophoudelijk, plaatsvinden. Het stroomt. En voor alles wat stroomt is minder aandacht. Mensen reageren pas op schokken. Toen er in de jaren negentig gedurende enige jaren een enorme toeloop van asielmigranten was, met name door een golf uit Afghanistan, vanwege gevluchte deelnemers aan het toenmalige communistische bewind, en Joegoslaven, met name Bosniërs, stond de asielpolitiek ineens hoog op de agenda, en Bolkestein wist daarmee te scoren. Ook met de plotselinge komst van de Surinamers was er ineens discussie, en met name een partij als DS70 durfde daar toen harde, maar onderbouwde, uitspraken over te doen. Ook het Polenmeldpunt van de PVV veroorzaakte even zo'n schok. Men sprake er schande van, maar ineens was wel duidelijk geworden dat we in korte tijd wel erg veel Polen hadden binnengekregen. En waar sprake men schande van? Van de emotionaliteit van het 'meldpunt.' Emoties mogen door immigratiecritici namelijk niet geuit worden. Dat is 'eng.' Immigratiecritici mogen het wel in algemene zin over immigratie hebben. Dat mogen ze, maar daar wordt dan verder gewoon niet naar geluisterd. Waar ze het niet over mogen hebben, zijn de immigranten zelf. Dan wordt er ineens wel geluisterd. En dan worden ze ook ineens veroordeeld. Dan gaat het over 'de toon.' Over 'populisme.' En uiteindelijk gaat het natuurlijk altijd weer over Hitler. Wat de islamcritici niet mogen, dat mogen de immigratievoorstanders wel. Bijvoorbeeld immigranten in het zonnetje zetten. Dat leidt dan tot succesvolle acties, zoals die over Mauro, een mediagenieke jongen die dan ook overal getoond werd. Bekend werd ook de VARA actie 26.000 gezichten, waarbij enkele volledig door hun advocaten ingestoken, positieve gekleurde, portretten werden getekend van asielzoekers. Wie de waarheid achter deze verhalen wilde leren kennen, zoals journaliste Fleur Jurgens voor HP/De Tijd, kreeg te maken met zeer agressieve tegenacties van de gesubsidieerde organisaties erachter. Bekend werd ook het verhaal van de sympathieke Turkse kleermaker Gümüs. Dat was eind jaren negentig. De mediahysterie liep toen zo hoog op dat half Nederland het ineens verschrikkelijk ging vinden dat Gümüs terug moest naar Turkije. Overigens moest hij dat wel uiteindelijk. Hij is nog steeds kleermaker in de Turkse stad Karaman. U moet niet denken dat dit toeval is, dit positief uitlichten van sommige immigranten. Ik was onlangs bij een symposium in Brussel, georganiseerd door EU-commissaris Cecilia Malmström, en daar werd het expliciet meegedeeld: De EU moet journalisten opleiden zodat ze meer positieve beelden van immigranten gaan neerzetten. Immigranten zijn mensen, en daar zijn net zo goed positieve als negatieve verhalen over te vertellen. Maar de negatieve verhalen zullen nooit uitgelicht kunnen worden. Heeft u ooit een portret gezien van de mensensmokkelaar die onlangs op een van die boten naar Lampedusa eerst de vrouwelijke migranten verkrachtte? Hij zat zelf ook op die boot. Nu kun je het een immigrant natuurlijk nooit verwijten dat hij of zij een mogelijkheid pakt als die hem geboden wordt. Ik heb de term 'gelukszoekers' dan ook altijd ongelukkig gevonden. Alsof we dat niet allemaal zijn. Beter zou eigenlijk de term 'uitkeringszoekers' zijn, want vroeg of laat komt een relatief heel groot deel altijd weer in een uitkeringssituatie terecht. Zeker de asielzoekers. In de beeldvorming worden de immigranten altijd gepresenteerd als slachtoffers. Vandaar bijvoorbeeld ook al die aandacht voor de immigranten die met die scheepjes in de problemen komen. In werkelijkheid is dat maar een zeer klein deel van de illegale immigratie in de EU zone. Verreweg de meeste illegalen zijn per vliegtuig gekomen met een visum, dat ze vervolgens laten verlopen. Nu, dat is geen dramatisch verhaal, dus dat wordt niet verteld in de media. Ikzelf merkte ooit hoe gevaarlijk het is om negatieve kleuring te geven aan immigratieverhalen. Zo was er al een paar jaar eerder veel aandacht voor die immigranten op Lampedusa. Het speelde aan het begin van de zogenaamde Arabische lente. Ik zag een foto van deze immigranten, zittend op een kale plek op het eiland. Ze hadden er een enorme puinzooi van gemaakt. Ik werd toen even heel boos. Ik maakte een vergelijking met sprinkhanen die hun omgeving hadden leeg gevreten. Ook benoemde ik de 'bruine gezichten' op die foto. Je wilt niet weten wat je dan aan haatmail ontvangt en wat er over je wordt geschreven op allerlei linkse sites. De gebruikelijke Goebbels vergelijkingen kwamen natuurlijk weer langs. En ik moest maar in zoutzuur gelegd worden, dat soort dingen. Eindelijk zou ik ontmaskerd zijn als de racist die ik eigenlijk was. Waar men zwijgt als je het over immigratie in het algemeen hebt, daar ontaardt het direct in scheldpartijen wanneer je het persoonlijk maakt. Tja. Hoe wil je zo'n debat dan nog kunnen voeren? Bij iedere uiting van emotionaliteit komt de linkse kerk meteen in actie. Kijk ook wat PVV Kamerlid Roland van Vliet over zich heen kreeg toen hij vorige week Twitterde 'Eruit stampen, die gasten.' Dat deed hij toen hij hoorde van de uitgeprocedeerde asielzoekers die van de burgemeester van Amsterdam een oude gevangenis aangeboden kregen om de winter door te komen, plus eten, plus verwarming, plus bad, plus bed, wat ze in eerste instantie weigerden. Let wel: Het ging hier om uitgeprocedeerde die hier helemaal niet meer hoorden te verblijven. Wat schreef Bas Heijne in NRC Handelsblad? "Ik begrijp het - ik heb dat zelf ook wel eens. Mijn eerste, veel te emotionele opwelling toen ik de oproep van Van Vliet las, was een paar vrienden bij hem langs sturen om hem met behulp van een tas vol ijzerwaar de idealen van de Verlichting bij te brengen. Niet goed, Bas. Zo doen we dat niet in Nederland. Nu vind ik, een stuk rustiger, dat dit stuk ongeluk per direct door Wilders de Kamer uitgezet zou moeten worden." En waarom? Omdat hij zijn emoties toonde! Emoties zijn voorbehouden aan de linkse elite van dit land. Wat Van Vliet ook verder zegt, het zal genegeerd worden. Maar dit wordt niet genegeerd. Hier betreedt Van Vliet het privilege van de bevoordeelden. Emoties in de media en de politiek over immigratie? Prima, maar dan alleen door de linkse kerk. En daarom zagen we de afgelopen weken bij de publieke omroep alleen de emoties van die paar zwarte mensen die zich gekwetst voelden over Zwarte Piet. Wat we niet zagen waren de gekwetste emoties van die miljoenen Nederlanders die in hun ziel geraakt zijn omdat ze voor racist uitgemaakt worden wegens het vieren van een sinterklaasfeest. Ook Janmaat kwam in de problemen toen hij de immigratie persoonlijk maakte. Hij sprak bijvoorbeeld in de Kamer over de persoonlijke naturalisatiedossiers van asielzoekers. Die lagen destijds nog ter inzage voor Kamerleden, en daar mocht ook in de Kamer over gesproken worden. Niemand deed dat, maar Janmaat wel. En ja, dan ging het nogal eens om criminelen waarbij je je kon afvragen waarom die in godsnaam een verblijfsvergunning hadden gekregen. Het gevolg was een regeling waardoor de dossiers niet meer openbaar in de Kamer lagen. Waarom? Omdat Janmaat de abstracte immigratieproblematiek persoonlijk en dus tastbaar maakte. Dit vonden de probleemontkenners veel te gevaarlijk. Je kon je het nauwelijks voorstellen, want de media besteedden uiteraard geen aandacht aan die verhalen van Janmaat in de Kamer. Maar zo was het wel. Om diezelfde reden begon het OM ook aan een van de driehonderd rechtszaken waarin Janmaat verstrikt was geraakt. Ook dat ging over het gemak waarmee immigranten werden genaturaliseerd. In 1983 had Janmaat daar iets over gezegd in zijn toen door velen bekeken hoekje in de Zendtijd voor Politieke Partijen, de enige mogelijkheid die Janmaat had om zijn standpunten op de televisie te krijgen. Janmaat zei toen, dat er zich onder die genaturaliseerde ook "misdadigers, aanranders en verkrachters, drugssmokkelaars, een enkele moordenaar en soms een terrorist" bevonden. Hij verwees toen naar een meervoudige moord in Delft. Die was door een Turk gepleegd. Een zaak waar in die tijd veel ophef over was. Justitie wilde de man laten onderzoeken omdat het erop leek dat de dader een tumor had. Maar zijn familie verbood dit onderzoek, om godsdienstige redenen, en ook nog met de dreigende toevoeging dat er nog meer doden zouden vallen als justitie het onderzoek toch doorzette. Er speelde in deze zaak dus een duidelijke etnische factor, een islamfactor, en een -cultureel gestuurd- geweldpatroon. Het was dus functioneel om hier iets te zeggen over de achtergrond en afkomst van de dader. Janmaat had dat in de tv uitzending gedaan. Hij had gezegd: "We hebben in Delft ook gezien waar een genaturaliseerde Turk met een misdadig verleden toe in staat is." Dat was weer gevaarlijk, vond het OM. Iedereen kon nu gaan denken: Ja, maar dit soort mensen willen we hier toch helemaal niet? Vergeet niet dat ook toen al uit menige peiling bleek dat de meerderheid van de Nederlandse bevolking deze immigratie helemaal niet wilde. En daarom maakte het OM het maar gevaarlijk voor Janmaat. Het ging het OM niet eens om wat Janmaat gezegd had. Het OM verdiepte zich in de vraag wat Janmaat mogelijk zou willen zeggen. De officier van justitie, mr. R. A. Schimmel, stelde in de rechtszaal dat ook immigranten met bijvoorbeeld een Deense of Amerikaanse nationaliteit genaturaliseerd werden, ondanks hun criminele achtergrond. Maar dit zou vast niet iets zijn waar Janmaat een punt over maakte: "Het was kennelijk zijn bedoeling de boodschap uit te dragen dat Turken maar weg moeten, al zegt hij zelf van niet." Het OM eiste de maximale boete van tienduizend gulden. Pas vier jaar later sprak de rechter Janmaat vrij. Volgens hem was de uitspraak van Janmaat 'smakeloos maar niet strafbaar' geweest. Beter was het natuurlijk geweest als de rechter gewoon had uitgesproken dat iemand mogelijk wel om zijn uitspraken maar niet om zijn vermeende intenties veroordeeld kon worden. Hier zie je met welke dilemma's je geconfronteerd wordt als immigratiecriticus. Houd je het keurig en blijf je bij de algemene feiten, dan word je genegeerd. Maak je het persoonlijk en emotioneel, dan word je gedemoniseerd. Dat is een zeer effectieve dubbelslag. De vraag blijft natuurlijk wat de uiteindelijke winst voor Nederland is. Wonend in een land met steeds meer immigranten. Met steeds meer criminaliteit, steeds meer oplopende spanningen en steeds meer druk op de verzorgingsstaat. En vooral; met een steeds groter gevoel van machteloosheid. Wanneer je de discussie blijft onderdrukken, is op een bepaald moment geweld de enige uitweg. Dit weekend stonden er zo'n 20.000 demonstranten te demonstreren met vlaggen op een plein in Athene. Het waren voornamelijk de nationale vlaggen van Griekenland. Maar sommige van die vlaggen leken heel erg op een swastika. Men eiste de vrijlating van de leiders van De Gouden Dageraad. U heeft dit op de Nederlandse televisie niet kunnen zien, want dat vonden ze op de redactievergadering van het NOS Journaal vast niet zo'n relevant onderwerp, of ze hadden het er al heel vaak over gehad, of zoiets. Verwacht ik een Gouden Dageraad in Nederland? Nee, dat niet. Maar zonder discussie en zonder de noodzakelijke maatregelen die eindelijk moeten volgen, zoals het weer controleren van de landsgrenzen, vrees ik dat het in landen als Griekenland, maar ook in Frankrijk en Groot Brittannië wel op gewelddadige wijze uit de hand kan gaan lopen. De aanhoudende immigratie zet de samenleving dermate onder druk dat er geen andere uitweg meer is. Dat had allemaal voorkomen kunnen worden als de politici van dit land wat meer democratisch waren geweest en ze het immigratiedebat in alle openlijkheid hadden gevoerd, daarbij ook hun eigen standpunten weergevend. Maar ik vrees dat dit er niet meer van gaat komen. Niet vanzelf. Niet door het aanbieden van wetenschappelijke feiten. Ik vrees ook dat een emotionele toon de enige manier wordt om dit debat alsnog af te gaan dwingen. Is het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Al vraagt zo'n emotionele toon natuurlijk wel de nodige behendigheid. Humor bijvoorbeeld. Altijd glad ijs.
Bron: Joost Niemoller


Redactie.
De groei van kiemen voor grootschalig en wreder geweld door een onbeheerste immigratie wordt niet herkend en bestreden.
Als de lezer denkt dat ik nog weer eens de vele voorbeelden van tot gewelddadigheid oproepende verzen uit de Koran de revue wil laten passeren, dan zal ik zijn verwachting niet vervullen. Ook zal ik geen vergelijkingen maken met dat andere uiterst perfide boek, 'Mein Kampf', het handboek van de nazi's, geproduceerd door een machtsbelust pathologisch slachtoffer van WO I. Ik zou aandacht willen vragen voor het gevaar, verbonden aan het troost en verklaring aanbieden voor het harde en onbegrijpelijk onrechtvaardige bestaan van de mens in de vorm van het bestaan van een bovennatuurlijke veeleisende macht of van het deel uitmaken van een groep met een volledige inzet eisende utopische opdracht. Religies, ontwikkeld door profeten en grote denkers, maar ook op macht over hun medemensen beluste leiders, bieden een toevluchtsoord, waarin de als onrechtvaardigheid van de natuur ervaren hardheid van het bestaan wordt gecompenseerd door de zin van het leven buiten de dagelijkse realiteit te leggen en waarin het in groepsverband samen beleefde menselijke lot tot aanvaarding van dat lot leidt.
Op kleine schaal zien we het optreden van activistische groepen van personen, die elkaar versterken in de overtuiging voor een allesoverheersend belang op te komen. Naarmate dit belang sterker wordt bedreigd, zal het principe van het doel heiligt de middelen bij de leden meer en meer postvatten, waarbij uiteindelijk gewelddadige aanslagen niet worden geschuwd. Worden de oogmerken van de groep bedreigd door een organisatie, dan zullen de acties zich richten op bezittingen van deze organisatie. Komt de dreiging van een persoon, zoals in het geval van Pim Fortuyn, dan is er een grote kans dat een lid van zo'n groep het vermeende recht in eigen hand neemt en het in zijn ogen allesbeheersende belang dient met een moordaanslag. Het gevaar hiervoor werd in het geval van Fortuyn nog aanzienlijk vergroot, doordat gezaghebbende personen zijn optreden scherp veroordeelden. Thans kan de beveiliging van Geert Wilders dan ook niet zorgvuldig genoeg zijn.
Het functioneren van de joodse en christelijke religie door de eeuwen heen zal ik niet trachten te analyseren. Net als iedere Nederlander ben ik onderwezen over het uit de Joodse godsdienst ontstaan van het Christendom, van de Katholieke Kerk en van het Protestantisme in zijn verschillende vormen. Beeldenstorm, Hugenoten, Wederdopers, verbranding van ketters, kruistochten tegen de oprukkende Mohammedanen, het is altijd weer het verhaal van geweld van door religie bezeten groepen, beantwoord met geweld door de-in de ogen van de leden van deze groepen-aanhangers van ketterse denkbeelden.
Terwijl in Europa de volkeren door taalverschillen en vorstendommen en door de daaruit voortspruitende verschillende nationaliteit uit elkaar werden gehouden, ontstond het Amerikaanse volk uit groepen van immigranten met zeer verschillende achtergrond, van de Protestante Pilgrim Fathers tot de slaven, geïmporteerd uit Afrika. Grote eerbied verdienen de Founding Fathers, die in hun wijsheid beseften dat alleen een scherpe scheiding van Kerk en Staat een gezamenlijk te verdedigen land bijeen zou kunnen houden en die daarvoor een passende Constitutie-ofwel Grondwet-ontwierpen. Uiteindelijk zijn nu in Amerika blank en zwart, Mormoon, Katholiek en Protestant, er trots op Amerikaan te zijn. Zolang de burgers van Europa niet in vrije verkiezingen hun President kunnen kiezen zal dat soort trots en verbondenheid in de EU een illusie blijven.
Hoewel de Katholieke Kerk met zijn Paus en strakke hiërarchie de opkomst van het Protestantisme niet heeft kunnen smoren, hebben zijn afsplitsingen nooit de ambitie, de hele wereld te gaan beheersen, overgenomen. Thans vinden Katholieken, Joden en Protestanten troost en steun in hun bestaan in hun eigen groep en hopen slechts door het geven van een voorbeeld hun missiewerk te verrichten. Zij leven in de overtuiging dat de 'almachtige' een vredesmissie van hen verlangt. Hoe anders is dit met de door een zekere Mohammed gecreëerde religie, die islam-is onderwerping-dicteert. Maar de islam gelovigen, de moslims, hebben een groot probleem. Een centraal gezag op aarde ontbreekt bij hun opdracht de wereld tot de islam te brengen. Het gevolg is dat het bovennatuurlijke gezag versnipperd wordt geïnterpreteerd. De heilige Koran en Hadith laten vele vragen bestaan met als gevolg dat in het bijzonder de door geloofsijver bezeten leiders van groepen op basis van de Koran tot het prediken van geweld overgaan ter verspreiding van eigen gelijk: Soennieten en Sjiieten bestrijden elkaar meedogenloos. Het martelaarschap van de zelfmoordaanslag, beloond in een beloofd hiernamaals, staat in hoog aanzien. Islamitische landen als Pakistan, Afghanistan, Irak worden geplaagd door dit soort terrorisme. Maar ook het afslachten van vrouwen en kinderen uit Christelijke geloofsgemeenschappen wordt op de dag van vandaag door moslims in Nigeria als het vervullen van een heilige opdracht gezien. Wilders herinnerde er in zijn toespraak voor het Britse Hogerhuis nog onlangs aan, dat Churchill in zijn boek 'The River War' uit 1899 al waarschuwde voor de verbreiding van de islam in Afrika.
Door het ontbreken van een centraal gezag bij een religie slagen religieuze leiders er in grote scharen van gelovigen in hun macht te krijgen met een eigen invulling van de opdracht van de bovenaardse almachtige. Die gelovigen staan hiervoor des te meer voor open naarmate ze zich op de rand van het bestaan bevinden: arm en ongeletterd zijn de moslims van de Taliban in Afghanistan en Pakistan, arm en ongeletterd treden er moslims toe tot de Al-Qa'ida trainingskampen in Jemen. Voor de terroristen is Osama Bin Laden het vervangende centrale gezag, dat slechts één opdracht kent: de Westelijke beschaving vernietigen!
Wie zich nog bewust is met welke meedogenloosheid, ja wreedheid, onze huidige vrijheden onvermijdelijk moesten worden bevochten, die kan niet begrijpen dat de boodschapper van het bovenstaande slechte nieuws voor het gerecht wordt gedaagd op beschuldiging van 'haatzaaien'. Geert Wilders herhaalt tot vervelens toe: "Dames en heren ik heb geen probleem, en mijn partij heeft geen probleem met de moslims als zodanig. Er bestaan vele gematigde moslims. De meerderheid van de moslims zijn gezagsgetrouwe burgers en willen graag een vreedzaam leven net als u en ik. Dat weet ik. Dat is de reden waarom ik altijd duidelijk verschil maak tussen de mensen, de moslims en de ideologie, tussen islam en moslims. Er bestaan vele gematigde moslims, maar er bestaat geen gematigde islam."
Men weigert echter de realiteit onder ogen te zien. En die realiteit is, dat de niet langer arm en ongeletterd zijnde moslims in ons land de talloze uitbarstingen van door geloofsgenoten, met hun geloof als excuus, veroorzaakt geweld in de wereld weliswaar betreuren, maar dat zij niet publiekelijk afstand nemen van de 'Middeleeuwse rommel in de Koran', om met de grondlegger van de islamstudies in Nederland, Snouck Hurgronje, te spreken. Zelfs het gevaar voor onderlinge gewelddadige strijd tussen verschillende groepen moslims, waarover uit landen als Irak en Pakistan ons nog vrijwel dagelijks wordt bericht, is ook aanwezig in Europa door de aanwezigheid van miljoenen moslims, die de aansluiting bij de Europese maatschappij niet weten te vinden. Voor hen is hun geloof de enige bron voor hun trots en eer. Daarin gekrenkt door hun achterstelling in de maatschappij verlangen ze wraak. Wel zal dat geweld zich eerder richten op groepen niet-moslims, zoals de Molukse gemeenschap in Culemborg heeft kunnen ervaren. Het kan nu nog worden afgedaan als incidenten, maar de groei van kiemen voor grootschalig en wreder geweld door een onbeheerste immigratie wordt niet herkend en bestreden.

januari 2014