Oil for Immigration

Pamela Hemelrijk 18 december 2005


Op gevaar af dat u uw buik inmiddels boordevol heeft van gezeik over de multiculturele samenleving, wil ik u toch iets vertellen wat u nog niet weet. Namelijk dat de massale moslim-immigratie naar West-Europa niet zomaar uit de lucht is komen vallen. Zij is een rechtstreeks gevolg van een Europese richtlijn, die in 1975 geruisloos is bekokstoofd.

Aanleiding was de oliecrisis van 1973. Uit angst dat de oliekraan voorgoed dicht zou gaan, is toen op Europees niveau besloten om een "Euro-Arabische Dialoog" op gang te brengen met de OPEC-landen. Deze EAD kreeg een permanent hoofdkwartier in Parijs, en organiseerde overal ter wereld congressen, waar afgevaardigden van de toenmalige EEG zich beijverden om de Arabische olieboeren te vriend te houden.

In juni 1975 rolde daar een convenant uit, waarvan wij nu met z'n allen nog steeds de zure vruchten plukken: 200 zaakgelastigden namen in Straatsburg, met algemene stemmen, een resolutie aan. Uit naam van de hele toenmalige Europese gemeenschap. Het was een tijd van moordende consensus: in heel West-Europa waren toen sociaal-democraten aan de macht, en van oppositie was nauwelijks sprake. De geestelijke vader van de tekst, de Belg Tijl De Declercq, mocht dan een christen-democraat zijn, hij was ook zo links als een deur, en een warm voorstander van totalitarisme. Hij ijverde bijvoorbeeld ook driftig voor innige vriendschapsbanden met de Sovjet-Unie. Het is deze Resolutie van Straatsburg (onthoud die naam!) waarvoor Pim en Theo met hun leven hebben geboet, zou je kunnen zeggen.

In het document belooft de EEG om voortaan de Arabische immigratie actief te bevorderen, en de nieuwkomers ruim baan te geven om hun cultuur naar Europa te exporteren. De tekst benadrukt "de grote verrijking, die het Arabisch cultuurgoed ons te bieden heeft, vooral op het gebied van normen en waarden", en draagt de lidstaten op om aan de verspreiding "de hoogste prioriteit" te geven. De pers moet worden ingeschakeld "om een gunstig klimaat te scheppen voor de immigranten", en de academische wereld moet worden gemotiveerd "om de nadruk te leggen op de positieve bijdrage van de Arabische cultuur aan de ontwikkeling van Europa". Geld moet worden uitgetrokken om de oprichting van moskeeën, Islamscholen, centra voor Arabische cultuur en wetenschappelijke instituten ter bestudering van de Islam te stimuleren. Het staat allemaal zwart op wit. Sinds 1975. Dankzij ons onvolprezen Europarlement.

Verrek, nou begrijp ik ineens waarom Wouter Bos van mening is dat er "meer moskeeën bijgebouwd moeten worden"! Geen wonder dat Samir A. steeds wordt vrijgelaten: als er iemand bezig is de Arabische way of life te exporteren is hij het wel, geef toe, en wij hebben zwart op wit beloofd daaraan de hoogste prioriteit te geven! Het verklaart ook waarom zelfs Beberkindertjes hier - voor het eerst van hun leven - Arabische les kregen, bij wijze van "onderwijs in eigen taal". Andere smaken hadden we namelijk niet.

Het verklaart ook waarom er hier te lande al tien jaar een literatuurprijs bestaat, waarvoor uitsluitend auteurs met een Marokkaanse of Arabische achtergrond in aanmerking komen. De "El-Hizra-prijs" heet dat ding, en hij wordt gefinancierd door het Rijk. Als je hem wint wordt je manuscript op staatskosten uitgegeven, en je krijgt een geldbedrag. Alles is welkom, ook song- en rapteksten, mits het maar door Marokkanen of Arabieren is vervaardigd. Zelfs als je Nederlands niet machtig bent is dat geen bezwaar: dan lever je je proza gewoon in het Arabisch of Tamazight in. Sinds 1992 zijn er zo 70 auteurs bekroond. Het is dit "steuntje in de rug", zoals de El Hizra website het uitdrukt, waaraan schrijvers als Abdelkader Benali, Khalid Boudou en Mohammed Benzakour hun carrière danken. Met name Benzakour bleek al spoedig een kat in een zak te zijn: medio 2001 werd hij er bij de Volkskrant als columnist uitgegooid wegens plagiaat. Maar sindsdien heeft hij er zowaar alweer twee nieuwe prijzen bijgekregen: de Zilveren Zebra 2001 - "wegens zijn opvallende, in enkele jaren opgebouwde oeuvre" (zeer opvallend, zegt u dat wel) - en de Journalisten Vredesprijs 2005. Plagiaat of niet, de verbreiding van het Arabisch cultuurgoed krijgt hier inderdaad de hoogste prioriteit, dat is een ding wat zeker is. Nederland is nou eenmaal altijd het braafste jongetje van de klas geweest als het op Europese richtlijnen aankwam.

Jarenlang heb ik me afgevraagd hoe het mogelijk was dat onze autoriteiten, zonder uitzondering, allemaal letterlijk dezelfde zoetsappige cliché's bezigden als het over moslim-immigratie ging. Niet alleen hier, maar in heel West-Europa! Nooit eerder, zelfs niet toen half Suriname naar de Bijlmer verkaste, had ik er eentje horen lullen over "onderwijs met behoud van eigen taal en cultuur", of "verrijking van de samenleving". En nu deden ze het ineens allemáál! Ze leken wel gehypnotiseerd!

Maar nu begrijp ik het: ze voeren al 30 jaar gehoorzaam de Resolutie van Straatsburg uit! Het is Europees beleid! Oil voor Immigration, als het ware! Voor zover ik nog niet Islamofoob was, ben ik het nu. Eurofoob was ik al lang, en terecht, dat blijkt maar weer. Heer ontferm u over ons, en over de zelfmoordmaniakken in ons Europarlement.

(Voor wie geïnteresseerd is in bronnen: lees "Eurabia, The Euro-Arab Axis" van de schrijfster Bat Ye'or (Uitg. Associated University Presses, Cranbury, New Jersey, ISBN 0-8386-4077). Het is zo goed gedocumenteerd met registers en voetnoten dat het voor de leek bijna onleesbaar is. Verder heeft Oriana Fallaci erover geschreven (in "De Kracht van de Rede", als ik me niet vergis), en wie op Google "Tijl Declercq" intikt, kan ook zijn hart ophalen.)

Pamela Hemelrijk

mei 2014