Het is altijd interessant om te weten hoe in de politiek zich ( mis) droeg in de jaren rond 2006. Nog vunziger dan nu is bijna niet mogelijk maar leest en beslist u zelf.

Oortjes rond Gretta

zondag 26 februari 2006
De weduwe Duisenberg gaat morgen de AIVD te lijf. Volgens haar wordt ze namelijk door de oortjes van oom Sybrand afgeluisterd. Zowel op haar moob als op haar vaste telefoons. Inclusief haar Franse. Hoe ze dat weet ? Nou, het is net of haar gesprekken afkomstig zijn uit de Echoput of de grotten van Han. En af en toe hoort ze een klik. Toegegeven, het bewijst niks. Maar omdat wij regelmatig dezelfde verschijnselen waarnemen als we bijvoorbeeld draadloos lullen met onze geestelijk leider, onze coulante drankleverancier, onze bef, de filiaalhouder van BV Zalm, ons moeder, onze collega's, onze spionnen in Den Haag en onze correspondent in Afghanistan, geven we Gretta de benefit of the doubt. Maar om daarvoor nou oom Sybrand op zijn horlogeketting te spugen vinden wij wat mager. Bovendien, wat wil je als je tegen de Haagse zetbazen van de junta in het Witte Huis aantrapt? Die sturen de honden op je af. En dat is in het geval van Gretta niet voor het eerst.
In de jaren zeventig en tachtig toen ze nog als Greetje Bédier de Prairie-Nieuwenhuizen door het leven ging hielden gleufhoeden haar woning aan de Amsterdamse Bernhard Zweerskade al nijver in het snotje. Zij werkte toen als vrijwilliger bij het Trans National Institute en dat stond bij de Firm in Langley te boek als een buitenpost van de KGB. Vandaar ook dat toenmalig directeur G. Bush sr. in 1976 een Chileens grim reaper ruim baan gaf om samen met een paar Cubaanse ballingen TNI-chef Orlando Letelier in Washington op te blazen.
Daar kwam bij dat Greetje in 1978 in Amsterdam als getuige optrad bij het huwelijk van de gedroste CIA-agent Philip Agee, die toen al een tijdje aan het infuus van TNI hing.
Die club stond inmiddels onder leiding van Basker Vashee. Een uit Rhodesië (Zimbabwe) gevluchte aanhanger van de marxistische organisatie ZAPU. Daar kreeg Greetje wat mee, terwijl ze ook al wat had (gehad) met Mushtaq Malik. Een Pakistaanse groothandelaar in mindbenders, wiens winsten ondermeer werden afgeroomd ten behoeve van het Pakistaans/Nederlandse atoomprogramma.
Je kan er haast een liter absint op innemen dat Greetje's telefoongesprekken in die jaren ook al af en toe spelonkachtige geluiden en irritante tikken produceerde. Maar die verschijnselen moeten het stadium van critical mass hebben bereikt toen Hans van Mierlo (de man van de stenen tafelen van D'66, met wie Greetje eveneens een liaison onderhield) in 1981 minister van Defensie werd. Dat stadium duurde ruim een jaar, maar ook daarna was er blijkbaar nog reden genoeg om het duo stevig in de kieren te blijven houden (1).
Of de Haagse armee des ombres op 21 augustus 1987 opgelucht ademhaalde moet worden betwijfeld. Toen stapte de staatsgevaarlijke Greetje namelijk in de huwelijkspraam met Wim Duitenberg, de president van de Nederlandsche Bank. Maar de praam bleek tegen veler verwachting in koers te zetten naar kalme wateren. Iedereen blij, tot Gretta zich na de eeuwwisseling identificeerde met de PLO en zich binnen die context luid en duidelijk begon te manifesteren. Allicht dat haar oude vrienden, inmiddels verhuisd naar Leidschendam, een paar tapjes plaatsten. Al was het voor old time's sake.
Maar het werd plotseling serieus, toen ze bij de oh zo gevaarlijke terrorist Samir Azzouz een gele plakker vonden met het "geheime" telefoonnummer van Gretta en de aantekening: "bellen, samenwerken, uitnodigen, na drie uur". Gretta zei die gozer niet te kennen, maar mogelijk dat diens vrouwtje gesproken heeft met een van Gretta's intimi tijdens een demonstratie. Alles is mogelijk. Maar hé, het kan net zo goed via een infiltrant van oom Sybrand's konkelclub bij Samirtje zijn binnengeloodst. Per slot hadden ze ook gezorgd voor de huisvesting van twee van Mohammed's Hofstadgroupies.
En dan zitten ze natuurlijk nog met de merkwaardige gebeurtenissen rond het overlijden van Wim Duisenberg op 31 juli 2005 in zijn buitenverblijf in Faucon. De Franse autoriteiten lieten weten dat Wim zijn laatste adem had uitgeblazen aan de rand van het zwembad en er daarna was ingevallen. Oorzaak: een hartaanval. Gretta verklaarde echter een dag daarna dat ze Wim dood bij zijn studeerkamer had aangetroffen. Nou heb je over het algemeen geen zwembad in je studeerkamer of een studeerkamer in je zwembad. Dus hoe zat dat nou? Dat zat zo: Gretta had op advies van de Franse autoriteiten verklaard dat Wim bij de studeerkamer was overleden. Oh? Maar wat voor nut had dat dan voor die Fransen? Waarom is er ter plekke geen autopsie gepleegd? Was er soms iets fishy in Faucon gebeurd? En wordt daarom ook Gretta's Franse telefoon nog steeds getapt?
Komen wij niet uit. Gretta hopelijk wel.

Van oude koeien en troebel water
Op 14 juli van dit jaar verschenen de industrieel Jacob Sietsema en diens vriend en huisgenoot, accountant Pierre Houben voor de Amsterdamse kadi op beschuldiging van smaad jegens hun vroegere buurman, mr. Frits Salomonson. De twee aangeklaagden hadden Salomonson via de media ervan beticht dat deze zich in het verleden herhaaldelijk te buiten was gegaan aan al dan niet bizarre sex met minderjarige jongens. Volgens Salomonson en diens advocaat en vroegere zakenpartner Oscar Hammerstein vertoonde dat verhaal alle trekken van een volwassen canard. Maar dan wel een van een uiterst taai ras.
door Jan Portein
Eind augustus 1983 waarde een spook over het Binnenhof. Het Hamburgse blad Der Spiegel zou op het punt staan een artikel te publiceren dat ooit als werktitel "Linksgestrickt" (1) had meegekregen. Daarin werd beweerd dat de CIA en haar Nederlandse paladijnen politiek Den Haag onder druk hadden gezet door te dreigen met het op de markt brengen van gegevens uit de privésfeer van een aantal Tweede Kamerleden en prins Claus. De chantage zou verband hebben gehouden met het groeiende verzet in Nederland tegen de in 1979 binnen de NAVO afgesproken plaatsing van 48 kruisraketten die konden worden voorzien van atoomkoppen als de Russen al te vervelend werden. Het artikel vermeldde slechts zijdelings uit welke vervuilde bron de CIA in sommige gevallen die informatie had geput: "Aber inzwischen haben diskrete Untersuchungen den Beweis erbracht dass es Querverbindungen gibt zwischen den Affairen um Claus und den linksgestrickten Politikern mit der Amsterdamer Unterwelt".
politieke chantage
Een van die politici was drs. Ed Nijpels, de huidige commissaris van de Koningin in Friesland. Beginjaren tachtig gold hij als "comin' man" binnen de Tweede Kamerfractie van de VVD. Hoewel zijn ambivalente houding ten opzichte van het installeren van de kruisraketten op Nederlands grondgebied hier en daar enige zorgen baarde (2). Niettemin werd hij aanvang 1982 door toenmalig VVD-leider Wiegel naar voren geschoven als diens opvolger. Nijpels genoot in eigen kring een redelijke populariteit. Maar bij het kiezersvee dat in september van dat jaar weer de corral moest worden ingedreven voor vervroegde verkiezingen was zijn naamsbekendheid praktisch nihil. Men besloot tot het aantrekken van een p.r.-adviseur om Nijpels op te stoten in de vaart der volken en tevens te zorgen voor het invullen en soepel modelleren van de liberale verkiezingskrantjes. De keuze viel op Jaap Metz, verslaggever bij de wakkerste krant van Nederland. Deze rijkbesnorde bewonderaar van president Kennedy was geen onbeschreven blad op het gebied van public relations. Zo had hij een jaar lang (tegen de aangename vergoeding van 64 duizend gulden in de vorm van cheques van Slavenburg's bank) op noeste wijze geprobeerd het blazoen van de onroerend goed-firma Fagel en Van der Sluis smetteloos te houden. Daar was hij vrij redelijk in geslaagd tot oktober 1980. Niet lang daarna ging F en S op de fles begeleid door een lawine navenante publiciteit. Niet alleen op civielrechtelijk maar ook op strafrechtelijk terrein bleek er het nodige mis te zijn. De ineenstorting van de firma en het persoonlijk faillissement van Fagel in de zomer van 1982 vormden de inleiding tot het ineenstorten van Slavenburg's bank. Het grootste bankschandaal dat Nederland tot nu toe heeft gekend (3). Commissaris bij F en S was een voormalig topman van het Slavenburg-filiaal in Amsterdam: mr. P. Iedema (4). Een fervent aanhanger van de beruchte World Anti Communist League en een goede vriend van Carl Armfelt. Deze Amerikaans/Zweedse CIA-agent kreeg al eerder aandacht in onze kolommen. Onder meer vanwege zijn relatie met de Saoedische journalist en zakenman Al Ajjaz, wiens naam herhaaldelijk opdook in publikaties over de Bende van Nijvel (5). Daarnaast was Armfelt in 1977 de geestelijke vader van een scandaleus artikel in Elseviers Magazine waarin onder andere werd beweerd dat PSP-kamerlid Bram van der Lek een KGB-agent was (6). In dit licht is het niet verwonderlijk dat Metz die bij zijn krant te boek stond als misdaadverslaggever zijn lezers ineens bestookte met bevlogen artikelen over de verbindingslijnen die er zouden bestaan tussen links-terroristische organisaties en leden van de anti-militaristische en anti-kernenergie-bewegingen in Nederland.
In de p.r.-sfeer was Metz verder onder meer nog actief ten behoeve van Max "Cannafield" Hasfeld (7). Een rijzende ster binnen het Amsterdamse milieu die zijn positie handig uitbouwde door de recherche en vertegenwoordigers van andere snuffelorganisaties van informatie over zijn concurrenten te voorzien (8). Deze voormalige textielhandelaar belegde volgens insiders een deel van zijn avontuurlijk inkomen in de kunsthandel, het onlangs gecremeerde trendy danspaleis Roxy en in verschillende vestigingsgebieden van de hoofdstedelijke sexindustrie. Zoals de bonte huizenrij aan de Amstel achter de Reguliersbreestraat en het Rembrandtsplein waar liefhebbers zich te buiten kunnen gaan aan herensex à la carte.
Hoe dit ook zij, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Metz' p.r.-campagne voor Nijpels buitengewoon succesvol verliep. De jeune premier van de Liberalen kwam veelvuldig in beeld in kranten, tijdschriften en op teevee.
Zo werd hij bijvoorbeeld uitvoerig geportretteerd in het toen redelijk populaire Veronica-programma "Remmers ontmoet". Daarin werden bekende Nederlanders op allerlei interessant geachte lokaties met de camera gevolgd en kregen zij vragen te verwerken met het soortelijk gewicht van helium. Voor Nijpels was voor dit doel een reisje naar Tunesië gepland met aan zijn zijde een lekkere Hollandse meid, die de bloeddruk van menig fundamentalist in de lokale kasbah tot angstwekkende hoogten moet hebben opgejaagd. Zij was werkzaam voor een modellenbureau en op aandringen van de VVD-top aan het gezelschap toegevoegd om Nijpels te laten voldoen aan het hetero-bronstige "je bent jong en je wil wat"-imago van de Veronica-aanhang. Mede dankzij strapatsen van dit allooi behaalde de VVD in september 1982 een ongekende verkiezingsoverwinning (10 zetels winst) en leek voor het eerst op een echte volkspartij. Bij de conservatieve vleugel van de VVD werd de vreugde echter getemperd. Een van de redenen was dat gedragen door de enorme golven van stemmenwinst ook Jaap Metz, die op het oog op een volstrekt onverkiesbare plek op de VVD-lijst had gestaan, de Tweede Kamer dreigde binnen te klotsen. Om meerdere redenen was dat ongewenst. Dankzij zijn connecties met F en S en Iedema moest Metz op de hoogte zijn van de naderende Kladderadatsch rond Slavenburg's bank. Een van de mensen die daarbij gemakkelijk ernstig beschadigd zou kunnen worden was de door de VVD als minister van Justitie geplande mr. Frits Korthals Altes, de voormalige huisadvocaat van Slavenburg (9). De top van de Liberalen begon druk uit te oefenen op Metz om af te zien van het pluche waar hij recht op had. Maar de beledigde misdaadverslaggever gaf geen krimp. En de partijtop moest door de knieën. Op 22 november (de overlijdensdatum van JFK) werd Metz alsnog ingezworen. Toen begonnen sissende geruchten door de hoge holle gangen aan het Binnenhof te ritselen. Metz zou hebben gedreigd informatie over Nijpels' privéleven, waarin zowel dames als heren figureerden, in de openbaarheid te smakken als hem de toegang tot het parlement zou worden onthouden. Metz ontkende dat en nam zelfs een in perszaken gespecialiseerde advocaat in dienst om verdere aanvallen op zijn integriteit in de kiem te smoren. Dat was mr. Jos Wouters, die geen onbekende was in de wereld van pornokoning Charles Geerts en bij sommige gelegenheden blijk gaf van een indrukwekkende ervaring bij het verorberen van wat bizar geëtaleerde bananen (10). Nijpels verdedigde vooruit. Op 17 december verscheen een artikel in het weekblad De Tijd waarin Nijpels er kond van deed dat hij noch homo- ,noch pedofiel was, zonder dat dat ooit openlijk was beweerd. Daarnaast waste hij het handjevol tegenstanders van de kernraketten binnen de CDA-fractie de oren en liet er geen misverstand over bestaan dat verdere oppositie van die zijde met betrekking tot deze kwestie voor hem een halszaak zou vormen. De rechtervleugel van de VVD, waarin een aantal goede bekenden van Carl Armfelt huisden, was tevreden en de kwestie Nijpels/Metz werd stilletjes ten grave gedragen.
Hofchantage
Een ander doelwit van dit soort ongezonde pressie was volgens "Linksgestrickt" prins Claus. Deze zou tijdens één van de officiële bezoeken die het koninklijk paar in april en juni 1982 had afgelegd aan de Verenigde Staten samen met zijn vriend en juridisch adviseur Salomonson een paar homobars hebben bezocht. Josje Hagers, de met Bea en Claus meegereisde royalty-expert van De Telegraaf, lanceerde in het roddelcircuit van de Nederlandse journalistiek het verhaal dat alerte vertegenwoordigers van de CIA daarbij aanwezig waren geweest en van de gelegenheid gebruik hadden gemaakt om wat smakelijke plaatjes te schieten voor hun beruchte verzameling "fag files" (11). De top van haar krant zou plaatsing van dit
nieuws over de mogelijk in dubbel opzicht roze prins (12) niet hebben aangedurfd. Schrijver Willem Oltmans daarover in het blad Rainbow van 7 september 1995: "Kijk die Frits Salomonson is natuurlijk een nicht en dat is een goede vriend van Claus. Toen de Koningin en prins Claus in Amerika waren heeft die Frits Salomonson gezegd: laat ik je nou eens de nichtenbars laten zien. Sommige mensen gaan naar Artis en anderen gaan naar de nichtenbars. Voilà. Toen heeft de CIA met infrarood-camera's daar foto's van gemaakt en die hebben ze aan De Telegraaf uitgespeeld. De Telegraaf durfde niet, dus die heeft ze doorgespeeld aan Der Spiegel, zodat ze daar naderhand op zouden kunnen inhaken."
Dankzij oekazes vanuit officieel Den Haag besloot het Duitse blad op het allerlaatst niet tot plaatsing van het controversiële artikel en begeleidend beeldmateriaal over te gaan. Jammer, want ook in dit geval was er sprake van "Querverbindungen mit der Amsterdamer Unterwelt". Die kregen
notabene twaalf jaar later zelfs een plaatsje in het eindrapport van de Commissie Van Traa inzake de IRT-affaire. En dreigden opnieuw - zij het via een totaal andere route - aan de oppervlakte te komen tijdens de getuigenverhoren in het smaadproces van Salomonson versus Sietsema en Houben van juli jongstleden. Een getuige à decharge, de 36-jarige ex-homoprostituée Job te Boekhorst, verklaarde namelijk dat hij in 1987 dertien foto's had gestolen uit de ruime collectie van zijn toenmalige werkgever. Dat was Freddie Valks, uitbater van een aantal homo-bordelen en een escortservice, die in 1996 werd vermoord. Volgens Te Boekhorst stond op de bewuste foto's Salomonson in SM-outfit afgebeeld samen met vier poedelnaakte minderjarige jongens. Valks had hem verteld dat de kindervriend in kwestie veel te maken had met het Koninklijk Huis. Valks' productie van dit soort actiefoto's en/of videobeelden had zich overigens niet beperkt tot de raadsman van de koninklijke familie. Ook andere niet onbemiddelde cliënten waren vereeuwigd. Te Boekhorst onthulde tegenover de rechter dat Valks zijn klanten daarmee vaak chanteerde. Of deze financiële eisen stelde of de voorkeur gaf aan (gratis) dienstverlening kwam niet aan de orde. Noch of Valks handelde in opdracht van anderen. Maar gezien het feit dat hij zich bewoog op een terrein waarop volgens vele verhalen uit het milieu erkende grootheden als drugsimporteur Klaas "Dominee" Bruinsma en kunst- en cokekenner Max "Cannafield" Hasfeld hun invloed deden gelden via ruime investeringen, mogen wij dat zeker niet uitsluiten.
Om een voorbeeld te stellen "zodat hooggeplaatsten er voortaan niet zo gemakkelijk meer vanaf zouden komen" (!!!) bood Te Boekhorst na de diefstal de dertien foto's aan bij Willem Smitt, hoofdredacteur van het weekblad Privé. Die had net daarvoor op juridisch terrein met Salomonson in de clinch gelegen vanwege een artikel in zijn blad over een vermeende ritmische exercitie van prins Willem Alexander met een onbekende blondine in het Amsterdamse Hilton-hotel. Smitt had dus geen moeite met het herkennen van Salomonson op de sadoprentjes van Te Boekhorst. Hij voorzag echter vele voetangels en klemmen als hij de foto's in de publiciteit zou brengen. Met name op juridisch gebied. Smitt raadde Te Boekhorst dan ook dringend aan zijn boeiende afdrukjes te vernietigen en deze zou de goedbedoelde raad ter harte hebben genomen. Wie het oorspronkelijke fotomateriaal in zijn bezit heeft bleef overigens onderbelicht.
Valks opereerde ondermeer vanuit een club aan de Amstel (nr. 140) achter de Reguliersbreestraat en Rembrandtsplein. Vanwege het goede rendement is het nooit moeilijk geweest om investeerders te vinden voor deze bedrijfstak. Inclusief de panden waarin de daartoe behorende ondernemingen gevestigd waren. Dus ook daar niet. Een van die investeerders was M.F. Huis in 't Veld, onder andere de eigenaar van "It". Het inmiddels wegens inpandige drugshandel gesloten eldorado voor thrillseekers, extravaganza's en zoekenden in de sekswoestijn.
Een andere interessante belegger binnen dit gebied aan de Amstel was de voormalige Amsterdamse textielhandelaar L.S. "Onnie" Kool, de eigenaar van het Bredase Janzing BV. Janzing BV? Juist! Commissie Van Traa.
nog meer "Querverbindungen"
In 1988 nam Kool's BV met de aankoop van bijna 750.000 aandelen een belang in TextLite. Een bedrijf dat zich had gespecialiseerd in elektronische hebbedingetjes en reclameapparatuur. Het ging daarbij om de overname van personeelsopties tegen een prijs die ruim onder de marktwaarde lag. De betaling van het verschil tussen de overnameprijs en de marktwaarde vond onder tafel plaats. Althans volgens de commissie Van Traa die met betrekking tot deze transactie nog opmerkte dat het daarbij voor bijna honderd procent ging om het witwassen van crimineel geld. Van Dominee Bruinsma. Eén van de commissarissen van TextLite was mr. Frits Salomonson, die door de commissie Van Traa medeverantwoordelijk werd gehouden voor de financiële manipulaties binnen het bedrijf. De dagelijkse leiding berustte bij de gebroeders Arie en Wim Hommel, volgelingen van "ome Jaap" Kroonenberg. Een soort peetvader die zich niet alleen stevig manifesteerde in de onroerend goed-wereld maar ook op de beurs en daarnaast in "het circuit" te boek stond als een financier van drugstransporten. Dat nam niet weg dat deze voormalige textielhandelaar (!) goede contacten onderhield met biermagnaat Freddie Heineken in wiens BV's her en der ook de naam van Frits Salomonson opdook als commissaris. Freddie en Frits deelden hun enthousiasme voor "close encounters" met jeugdigen (13) en behoorden beiden tot de intimi van het Koninklijk Huis. Een sprekend voorbeeld van het Piggelmeesyndroom dat na de Tweede Wereldoorlog onverbiddelijk heeft toegeslagen, waardoor in Nederland alle onderlinge afstanden rigoureus zijn geminimaliseerd. Ook die tussen onderwereld en de royalty. Maar dit terzijde.
Kort nadat Janzing BV de TextLite-transactie had afgerond nam de Stichting Administratiekantoor Korf de rol van enig aandeelhouder van Kool over. Zo verdween "Onnie" achter de schermen. Voor het voetlicht figureerde vanaf die tijd onder andere de fiscalist Rob Boon van accountantskantoor Deloitte en Touche (die ook de belastingaangiften van Arie Hommel verzorgde) en advocaat Oscar Hammerstein, beiden tenoren binnen de Stichting Korf. Twee jaar later spatte TextLite uit elkaar met een geschat tekort van 31 miljoen gulden. Dat moet voor Janzing normaal gesproken een vet verlies hebben betekend, mogelijk afgewenteld via meneer Belasting. Tenzij die 750.000 aandelen in de tussenliggende twee jaar al weer waren verzilverd. De Hommels raakten door dit gigantische deficit geenszins aan de bedelstaf. Zo deed Arie daarna bijvoorbeeld zonder twijfel leuk gehonoreerde administratieve klusjes bij bedrijfjes van de heren Kroonenberg en In 't Veld voornoemd, waarmee hem in ieder geval het gedwongen solliciteren naar allerlei baantjes op maat via Randstad, Start en hoe dat moois allemaal mag heten werd bespaard. En een Melkert-baan voor hem net zo'n nevelig begrip bleef als de Andromeda.
De namen van Kool, Hammerstein en Boon doken eveneens op in een paar andere veelbesproken zaken. Ten eerste in de dans rond de 17_ miljoen gulden van de Surinaamse rijsthandelaar Guptar, die volgens het OM via drugshandel was vergaard en waarover wij al eerder schreven in Kleintje nummer 327 ("Aan de achterzijde van de beursfraude"). En vervolgens bij het wonderlijke steekspel tussen voormalig glazenwasser Ed Maas en libertariër pur sang Robert Jan Doorn over het meerderheidsbelang in het onroerend goed-bedrijf VHS (14). Tijdens de duistere onderhandelingen, waarin Oscar Hammerstein een prominente rol vervulde, bleek een pakket aandelen zoek te zijn. De FIOD ging van de veronderstelling uit dat dat bewuste pakket aan de Dominee had toebehoord. Deze was op 27 juni 1991 vlak voor de deur van Hilton-Amsterdam met terminale gevolgen op een zeer magere heer met een zeis gestuit. Maar een paar weken voor die fatale ontmoeting was Bruinsma volgens professor Van Duyne al stiekem van praktisch al zijn financiële middelen beroofd. Mochten zowel de FIOD als Van Duyne gelijk hebben, dan was het pakket VHS-aandelen dus voor het plotseling verscheiden van de Dominee al verdwenen. Eind 1992 toen Maas al ruim en breed het meerderheidsbelang VHS van Doorn had overgenomen en iedereen in feite de zoektocht naar het verdwenen pakket aandelen had opgegeven zorgde Kool voor een oudejaarssurprise door te melden dat hij over ruim 21 procent van het totaal aantal VHS-aandelen beschikte. Of dat synoniem was aan het vermeende Bruinsma-pakket is nooit helder geworden. Overigens is het wapengekletter rond VHS nog steeds niet verstomd en worden nog grimmige juridische achterhoedegevechten geleverd tussen het duo Maas/Hammerstein en de directie van VHS. Wellicht vormen dit proces en dat tussen de joyeuze koppels Salomonson/Hammerstein en Sietsema/Houben in de nabije toekomst opnieuw aanleiding om nog eens wat oude koeien uit troebel water te takelen. Ook al omdat vermoedelijk nog heel wat rekeningen in het hierboven beschreven wereldje niet zijn vereffend.
In ieder geval weten we nu al hoe met name HP/DeTijd op berichten daarover zal reageren. Naar aanleiding van de publiciteit rond het nieuwe maximale element in Willem Alexanders leven haalde het blad recentelijk dezelfde koeien als hierboven uit de sloot (15). Die affaires werden afgedaan als roddel en typisch thuishorend bij het "fin de siècle"-gevoel. Tsja.
Noten.
1. Cryptische Duitse aanduiding voor homo.
2. Nijpels had in een onbeheerste bui al eens gepleit voor een referendum over de kruisraketten en legde een milde houding aan de dag voor een zevental zogenaamde loyalisten binnen het CDA die de plaatsing van het nieuwe wapentuig niet voetstoots accepteerden. CDA-fractieleider Aantjes was voor het aannemen van die houding eind 1978 al van het politieke toneel verwijderd, waarbij politiek Den Haag plotseling diens SS-verleden niet meer acceptabel vond en de mogelijkheid niet uitsloot dat Aantjes op grond van dat verleden een doelwit was geweest of kon worden van de Oostduitse Stasi.
3. Lang niet iedereen die bij Slavenburg zwart geld etc. had ondergebracht en dat had laten registreren in de parallelle boekhouding van de bank werd juridisch vervolgd. Heel wat van deze luitjes verschenen op dringend verzoek van het OM in de catacomben van het bankgebouw waar zij zwaar transpirerend werden geconfronteerd met de bewijzen van hun malversaties. Daarna gingen zij uiteraard gretig in op het aanbod van het OM om de zaak via een financiële regeling uit de wereld te helpen. Soms zelfs ter plekke.
4. Een collega van Iedema in Amsterdam was Frans Afman, die onder andere boeiende connecties onderhield met het beruchte SASEA-koppel Fiorini/Paretti en mogelijk eveneens met P2-leider Gelli (zie voor dat laatste Kleintje # 325, "Irangate aan de Maas").
5. Zie Kleintje # 328 ( "Brusselse Truffels") en # 335 ( De Bank, deel 3, noot 6).
6. Zie De Groene Amsterdammer, "De Zweedse Connectie", dd. 31011996.
7. Zie professor P.C. van Duyne's "Het spook en de dreiging van de georganiseerde misdaad", SDU, Den Haag 1995.
8. Volgens een voormalig lid van Hasfeld's hofhouding waren leden van de Amsterdamse recherche bijna kind aan huis bij Hasfeld. Eén van hen erkende tegenover schrijver dezes Hasfeld's informantenrol en onthulde verder nog dat ook Hasfeld's rechterhand "Schorre Gerrit" de politie regelmatig van nuttige informatie voorzag.
9. Korthals Altes behoorde (behoort?) samen met voormalig minister van Financiën Ruding tot de vriendenkring van Frits Salomonson.
10. Zie het boek "Nette mensen in een nieuwe tijd" van Hans v.d. Kamp, uitgeverij Contact, Amsterdam, 1993.
11. Alle Amerikaanse snuffelorganisaties hebben dit soort sexdossiers aangelegd om daar bij gelegenheid hun voordeel mee te doen. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid was/is ook de BVD niet vies van deze praktijken. In het geval van ex-CPN-leider Joop Wolff was dat haast evident. Wolff kwam eveneens in "Linksgestrickt" voor.
12. In februari 1976 bestempelde de krant (in een artikel van de op goede voet met de CIA verkerende Robert Kroon) Beatrix en Claus als roze op politiek gebied. In later jaren maakten de ex-ministers Luns en Udink "off the record" tegenover journalisten kenbaar dat zij zich ernstig zorgen maakten over het koninklijk paar, waarbij onder meer de problemen werden aangestipt die in "Linksgestrickt" aan de orde kwamen.
13. In het boek "Heineken. Een leven in de brouwerij" (Nijmegen, uitgeverij SUN, 1997) van Barbara Smit komen deze "encounters" niet voor. In een gesprek met schrijver dezes gaf zij echter toe wel ervan op de hoogte te zijn. Smit: "Maar zij waren nooit jonger dan twaalf".
14. VHS stond oorspronkelijk voor Verenigde Hollandse Sigaren. Later maakte het bedrijf onderdeel uit van het zakenimperium van "verzetsheld" Reinder Zwolsman die VHS omdoopte in Verenigde Handelsmaatschappij Scheveningen. De vader van Oscar Hammerstein bekleedde in die periode geruime tijd een topfunctie binnen dat imperium.
15. Zie HP/DeTijd dd. 17091999, "Het tabloid-tijdperk".

HAFMO addio
Toen het grootste deel van de Nederlandse kiezerskudde dit jaar na een uitgekiende voorjaarscampagne via de gelijkgeschakelde pers ten tweede male de Euro-vlaktes werd opgejaagd, bleek na het optrekken van de stofwolken het D'66-contingent de weg te zijn kwijtgeraakt en fors uitgedund wat paniekerig rond te scharrelen in een doodlopende kloof. De paarse Dalton-brothers Kok, wiens ideeën net zo links zijn als die van een Duitse olifant, en de naar goedkope CD-okselspray en Shell-odeur riekende Bolk zochten na hun succesvolle misleidingcampagne uitgebreid vertier in de drukbevolkte saloons. Hun broer Hafmo reed op dat moment wat tobberig de stad weer uit. Op zoek naar zijn verloren vee. En hij keerde niet meer terug.
Door Jan Portein
Toch was het allemaal zo mooi begonnen. Met een paar opgepoetste ideeën uit de Dode Zee-rollen van het democratisch denken was de bende van Hafmo (H.A.F.M.O. van Mierlo voor de niet-ingewijden) over het sappige Malieveld Den Haag binnengestormd en had zijn deel van de buit voor zich opgeëist. Daarna maakte hij samen met legendes als Jan, Laurens-Jan, Hans, Arthur en "belles" als Anneke, Winnie en Els tientallen jaren de boorden van de Hofvijver onveilig met windhandel en het graven van tunnels onder het christen-democratische fort om het op te blazen als de tijd rijp was.
Dat laatste lukte hem uiteindelijk in 1994. Maar zoals gezegd niet voor lang. Vooral zijn optreden als Buza-baas in Jeruzalem, zijn clashes in Parijs en een slepende affaire in Paramaribo deden zijn reputatie snel verbleken. Die vormen overigens niet de enige reden waarom er twijfel heerst bij de geschiedschrijvers over de vraag of Hafmo's naam met kapitalen moet worden bijgeschreven in de annalen van politiek Den Haag. Er zijn teveel enigma's.
Zo was daar bijvoorbeeld zijn liaison met Greetje Bedier de Prairie, die voor zover waarneembaar dateerde uit de eerste helft van de jaren zeventig en duurde tot in de jaren tachtig. Van Mierlo was aan het begin ervan al een gewaardeerd politicus en ondermeer lid van de koninkrijkscommissie ter voorbereiding van de Surinaamse zelfstandigheid. Mevrouw Bedier, dochter van een Haarlemse politieman en getrouwd met een bekwaam internist, was werkzaam in het hoofdstedelijke Wilhelminagasthuis. Daarnaast vond zij ook nog tijd voor activiteiten ten behoeve van het Trans National Institute. Een gerenommeerde onderzoeksinstelling op het gebied van internationale politieke en sociale wetenschappen.
Begin 1976 was de Chileense politicus Orlando Letelier directeur van het instituut geworden. Hij was de voormalige rechterhand van president Allende, die in 1973 bij een door de CIA geïnitieerde fascistische coup was vermoord. Letelier was deze dodelijke dans ontsprongen, maar in september 1976 kreeg de kersverse directeur van TNI alsnog de rekening gepresenteerd. Een autobom maakte in Washington een einde aan zijn leven. Een agent van de Chileense geheime dienst en een paar met de CIA in verbinding staande Cubaanse ballingen bleken verantwoordelijk te zijn voor de aanslag. Bij het TNI werd Letelier opgevolgd door Basker Vashee uit Zimbabwe.
Op Langley, het hoofdkwartier van de CIA, werden beginjaren zeventig al weinig bloemen bezorgd als teken van dank en waardering. Maar de coup in Chili bracht de lokale handelaar in frisse flora tot wanhoop en het besef dat hij beter een coffeeshop kon beginnen in Mena, Arkansas was bij hem doorgebroken na het verschijnen van de CIA-Diary van de voormalige CIA-agent Philip Agee in 1975. Het boek bevatte een onthullend exposé van geheime activiteiten die met naam en toenaam vermelde agenten en cover-organisaties van de Agency in heel Zuid-Amerika uitvoerden ten faveure van de belangen van de VS in de regio. Agee riep daarmee wel de toorn van Langley over zich af. In alle westerse landen werd hij door hoeden en regenjassen achtervolgd en/of tot persona non grata verklaard. In Nederland vond hij tijdelijk soelaas onder de vleugels van het TNI, waar hij onder andere vriendschap sloot met Greetje Bedier. Juridisch werd hij bijgestaan door de voor "linkse advocaat" uitgekreten mr. W.J. van Bennekom. Volgens Agee zelf behoorde dit duo samen met Van Mierlo tot het selecte groepje dat de voltrekking van zijn tweede huwelijk bijwoonde, die zonder al teveel ruchtbaarheid in Amsterdam plaatsvond. Van Bennekom zorgde tevens voor bemiddeling bij het huisvesten van het echtpaar op het vrij prijzige adres Olympiaplein 29 in de hoofdstad. Van het TNI had Agee inmiddels een beurs gekregen. Geen vetpot, maar volgens bronnen uit de Amsterdamse onderwereld zou "Philip" af en toe ook wat zijn toegestopt door een andere vriend van Greetje. Dat was de Pakistaan Mushtaq Malik, die haar naar eigen zeggen regelmatig opzocht in haar woning aan de Bernhard Zweerskade.
Mushtaq
Malik (alias de Black Prince) was midden jaren zeventig uitgegroeid tot de grootste Pakistaanse drugsleverancier in Nederland. Mede doordat hij van tot tijd commissaris Gerard Toorenaar informeerde over op handen zijnde import van partijen geestverruimers van de concurrentie.
Met deze tactiek trad hij in de voetsporen van de in 1975 vermoorde Chinees Tsjung Mon, die sedert 1969 de aanvoer van drugs uit de Gouden Driehoek via Brussel en Amsterdam beheerde ten behoeve van de Taiwanese Kwomintang-kliek, haar Amerikaanse partners CIA/DIA en de mondiale communistenvreters van de WACL (World Anti Communist League). Mon stond op zijn beurt weer onder controle van een Nederlandse projectontwikkelaar uit Phoenix (Arizona), het centrum van de WACL in de VS.
Ook de Pakistaanse drugshandel had en heeft belangrijke politieke aspecten. Het was dan ook geen wonder dat Malik in zijn smaakvol ingerichte villa in de diplomatenwijk van Karachi naast in lange gewaden gehulde en Urdu sprekende drugsproducenten en belangrijke handelaren uit allerlei westerse landen ook hoge Pakistaanse regeringsfunctionarissen en militairen ontving. Toen op 18 mei 1974 India zijn eerste atoombom liet exploderen, beloofde de Pakistaanse president Bhoetto (lid van Bernhards Pandaclub) dat hij voor de Islamitische wereld ook een dergelijk exclusief speeltje in elkaar zou laten zetten. Zelfs al zou de Pakistaanse bevolking daarvoor gras moeten eten. Hij stuurde direct in het geheim zijn vertegenwoordigers de boer op voor het kopen van een handleiding en het verzamelen van de onderdelen tegen elke prijs. De betalingen werden geregeld via de BCCI van directeur Agha Hasan Abedi (lid van Bernhards Pandaclub). Het geld werd grotendeels gegenereerd uit de internationale drugshandel. Daarin was Nederland inmiddels een belangrijke draaischijf geworden en de voor de buitenwereld zeer aimabele Malik speelde bij het in beweging houden daarvan een niet onaanzienlijke rol. Ons land was voor het Pakistaanse atoomproject niet alleen van eminent belang voor het vergaren van de benodigde pecunia, maar ook voor het verzamelen van kennis en materiaal. Daarvoor werd de ook al als aimabel bekend staande metallurg dr. A.Q. Khan de wei ingezonden. En met succes. Zowel het Nederlandse bedrijfsleven als het wetenschappelijke wereldje stonden te trappelen om Khan tegen een aardige vergoeding van dienst te zijn. Later zou hij worden afgeschilderd als een kloon van James Bond en veroordeeld wegens spionage. Maar de vergelijking met inspecteur Clouseau was heel wat meer valide.
In hoeverre Van Mierlo's verbinding met Greetje Bedier en haar interessante connecties met
TNI, Agee en Malik van invloed is geweest op zijn politieke carrière blijft duister. Even duister als de overval die in die periode in huis op hen werd gepleegd door twee motorrijders die hen knevelden en er vervolgens vandoor gingen met een bandrecorder annex tape. Feit is echter wel, dat bij de verkiezingen in 1977 niet Van Mierlo de D'66-kar trok maar Jan Terlouw. De Amerikaanse invloed op die wisseling van de wacht is niet ondenkbeeldig. Bijna dagelijks onderhield de staf van de Democraten in de maanden voor die verkiezingen extensieve contacten met medewerkers van de Amerikaanse ambassade in Den Haag. En het valt niet aan te nemen, dat een Van Mierlo onder de toenmalige omstandigheden voor de Amerikanen een acceptabele gesprekspartner was.
Diezelfde problematiek kwam nogmaals aan de oppervlakte toen Van Mierlo tussen 11 september 1981 en 4 november 1982 de post van minister van Defensie bezette in de frutselkabinetjes Van Agt II en Van Agt III. In het voorjaar van 1982 stonden bij feestjes in de Amsterdamse woning van Van Mierlo speurneuzen van de BVD de autonummers van de gasten te noteren. Bovendien richtten zij zich in diezelfde tijd tot hun neefjes van de PID in Haarlem met het verzoek om inlichtingen over de familie van Greetje Bedier en leuke wetenswaardigheden uit haar Haarlemse jeugdjaren. In hun lijfblad was de nauw met hen verbonden Jan Heitink inmiddels begonnen met een artikelenreeks over TNI ("Vredesapostelen"), dat hij er ondermeer van betichtte een KGB-outfit te zijn en terroristen te steunen. Die wijsheid had hij vooral geput uit de in 1980 uitgekomen sleutelroman "The Spike" van voormalig CIA-agent Arnaud de Borchgrave en Heitinks Britse vriend Robert Moss. De reeks werd in september gevolgd door een artikel op de voorpagina waarin de Van Mierlo/Bedier-connectie triomfantelijk uit de doeken werd gedaan. Het leidde tot kamervragen, bedremmelde antwoorden van Van Mierlo en de spreekwoordelijke sisser.
Het initiatief van de Amerikaanse "spooks" en hun Nederlandse gildegenoten kwam niet uit de hemel vallen. In januari 1981 was in Washington vooral dankzij het bezorgen van een overheerlijke "October Surprise" aan het bewind in Teheran het duo Reagan/Bush aan de macht gekomen. Reagan verzorgde de presentatie, Bush de rest. Dat hield onder andere in, dat al het door president Carter in 1977 bij het grof vuil gezette officiële en onofficiële CIA-gebroed weer terugkeerde aan het duistere front. Alles wat ook maar naar links zweemde stond
weer op de nominatie om afgeschoten te worden. Soms letterlijk. Dat dus een minister van Defensie van een bevriend land, die connecties onderhield met een "KGB-medewerkster" in de vuurlinie kwam te liggen, is niet verwonderlijk. Vooral omdat hij q.q. te maken had met allerlei heikele zaken. Zoals het geschuifel achter de schermen inzake de kernraketten (waarbij ex-SS'er Aantjes al was gesneuveld) en de problematiek in Suriname.
Desi
Iets meer over dat laatste. Van Mierlo was in de tweede helft van de jaren zeventig toen zijn carrière zich enigszins in een vacuüm bevond als lid van de Commissie Ontwikkelingssamenwerking Nederland-Suriname (CONS) zeer actief geweest bij de controle in Paramaribo op de besteding van de 3 1/2 miljard gulden, die Suriname gefaseerd door Nederland kreeg toegeschoven als cadeau of afkoopsom (doorstrepen naar believen). Zoals was overeengekomen bij de totstandkoming van de onafhankelijkheid van het voormalig wingewest. En Hafmo zag dat het niet goed was. Corruptie heerste alom en Suriname dreigde te verworden tot een ordinaire bananenrepubliek, waarin de Nederlandse investeringen teloor dreigden te gaan. Weinigen in Den Haag verhieven dan ook hun stem om te protesteren toen in februari 1980 een coup onder leiding van door Nederland opgeleide, licht bewapende militairen en naar het zich laat aanzien met Nederlandse steun een einde maakte aan de democratisch gekozen regering. Wist Van Mierlo wat komen ging? Enigma 1. Al spoedig wierp Desi Bouterse zich op als nieuwe leider van Suriname. So far, so good. Al snel bleek Bouta echter onder invloed te staan van jonge, links-radicale politici, onder wie Errol Alibux. En dat werd met name in het Washington van Bush cs. niet voor consumptie geschikt geacht. De CIA-"estimates" voorzagen de mogelijkheid dat Suriname in de invloedssfeer van Cuba terecht zou komen. En dat moest uiteraard te allen tijde worden voorkomen. Toeval of niet. De maatschappelijke spanningen in Paramaribo namen in de loop van 1981 langzaam toe. Onder invloed van de verslechterende financieel-economische situatie. De in september van dat jaar als Nederlands minister van Defensie aangetreden Van Mierlo besloot ergens in de eerste helft van december Bouta's militaire inlichtingendienst extra steun te verlenen met nieuwe wapens en het verzorgen van vakopleidingen op dit nuttige terrein. Hij ging daarbij van de veronderstelling uit langs die weg de vinger aan de pols te kunnen houden en een ruk naar links te kunnen voorkomen. Bovendien was Nederland volgens de minister contractueel verplicht die hoognodige bijstand te verlenen.
Op 17 december kreeg het hoofd van de Inlichtingendienst van de Landmacht (LAMID), kolonel A.W. Schulte, opdracht het besluit van Van Mierlo in Washington te gaan toelichten. Dat vond zijn beslag in een reeks van besprekingen tussen 13 en 19 januari 1982. Deelnemers aan Amerikaanse zijde waren ondermeer het hoofd van de Amerikaanse Militaire Inlichtingendienst, luitenant generaal Williams, en dr. Constantine Menges. Deze Menges was op dat moment nog hoofd van de Zuid-Amerikaanse CIA-"desk". Later stapte hij over naar de National Security Council en maakte deel uit van Oliver North's gezellige clubje dat zich zo noest bezighield met wapens voor drugsoperaties in Midden- en Zuid-Amerika. Ten behoeve van de democratie in Nicaragua en sommige Amerikaanse bankrekeningen. Volgens Schulte's rapportage van 21 januari werd onder andere afgesproken, dat alle informatie die Van Mierlo's inlichtingendiensten in Suriname zouden verzamelen tijdens de drukke opleidingswerkzaamheden doorgespeeld zou worden aan hun Amerikaanse grote broers. Twee maanden daarna werd in Suriname een coup ondernomen, die door Bouterse cs. bloedig werd onderdrukt, waarbij de Nederlandse bewapening en opleiding van de Surinaamse militaire inlichtingendienst zonder twijfel hun vruchten hebben afgeworpen. Deze gebeurtenis zorgde voor "red alert" bij de Wild Bunch van Bush. In hun ogen had Van Mierlo een links bewind in het zadel gehouden. Zij waren in januari bij de neus genomen! De TNI/Bedier-file werd uit het laatje links onderin getrokken en hun Nederlandse paladijnen werden erop uitgestuurd om de wat verouderde data wat te actualiseren.
Overigens, wist Van Mierlo inderdaad wat komen ging? Enigma 2. In Suriname nam de chaos toe. De Moederbond organiseerde een reeks stakingsacties die de toch al zwakke economie op de rand van de Marowijne brachten. Volgens Bouterse's militaire inlichtingendienst werden die acties gedirigeerd door het American Institute for Free Labour Development, een organisatie die in Agee's dagboek stond aangemerkt als een cover-organisatie van de CIA. Twee Amerikaanse diplomaten in Paramaribo kregen te horen, dat zij zich verder niet met de interne aangelegenheden van Suriname dienden te bemoeien. Anders werden zij het land uitgezet. Van Mierlo's in december 1981 ontworpen ontwikkelingshulp werd onderwijl onverdroten voortgezet en dankzij die verbinding werd hij voortdurend op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen in het kamp van Bouterse. Of hij die informatie deelde met Washington, zoals in januari met Williams en Menges was afgesproken, is een open vraag. Maar hoe dan ook, begin september werd in De Telegraaf de TNI/Bedier-bom tot ontploffing gebracht. Op het oog zonder veel schade te veroorzaken.
Kort daarna bereikten Van Mierlo via de door hem aangelegde verbinding dreigende berichten uit Paramaribo. Alibux had er bij Bouterse op aangedrongen het maatschappelijk verzet letterlijk van zijn leiding te beroven. De inmiddels demissionaire Van Mierlo probeerde het tij nog te keren. Maar hij werd ingehaald door de tijd. In november trad het eerste kabinet Lubbers aan. Op 8 december werden 15 mensen uit de top van de Surinaamse samenleving, die lijf en leden hadden ingezet om een einde te maken aan het regime van de legerleider, in Fort Zeelandia vermoord. Heeft Hafmo de Amerikanen en Lubbers gewaarschuwd voor het op handen zijnde drama? Enigma 3.
Toen Hafmo in 1994 terugkeerde op het politieke toneel als minister van Buitenlandse Zaken zat hij opgescheept met zijn verleden als minister van Defensie. Het was in het licht van de gebeurtenissen in 1982 dan ook niet vreemd dat in politiek Den Haag onlangs een enorm conflict ontstond nadat Van Mierlo's partijgenoot Arthur Docters van Leeuwen in de kwaliteit van super-p.g. Bouta op de internationale opsporingslijst had gezet wegens grootscheepse drugshandel. En ook niet dat naar aanleiding daarvan een dialoog ontstond tussen Van Mierlo en het duo Bouterse/Alibux om een uitweg te vinden. Logisch gevolg van dit alles was dat Van Mierlo initiatieven om de zich bij enkele gelegenheden buiten de Surinaamse grenzen op-houdende Bouterse achter slot en grendel te krijgen achterwege liet, dat Arthur en Winnie sneuvelden en dat Hafmo tenslotte wat tobberig Den Haag verliet terwijl de andere Daltons feestvierden op de tonen van een nieuwe countrysong: Hafmo addio.

januari 2014