Socilae zekerheid

Sociale zekerheid.

Eén probleem heeft te maken met de sociale uitkeringen.
De complexe verzorgingseconomie, waaronder Europese economieën de afgelopen zestig jaar zijn georganiseerd, komen doorgaans niet tot bloei in multi-etnische samenlevingen.
Het zelfs de vraag - en de huidige immigratiegolf zal dat uitwijzen - of multi-etnische samenlevingen in staat zijn dergelijke verzorgingseconomieën in stand te houden.

Er zijn aanwijzingen dat ze daartoe niet in staat zijn.
De Harvard-economen Alberto Alesina en Edward Glaeser hebben aangetoond dat ruwweg de helft van de onder Amerikanen heersende afkeer van een socialisme naar Europees model te verklaren is uit de etnische diversiteit van de Verenigde Staten ( de andere helft is een kwestie van politieke instituties.)
Deze visie wordt krachtig ondersteund door recent onderzoek van de Harvard socioloog Robert Putman, die vastgesteld heeft dat mensen in etnisch diverse buurten de neiging vertonen zich 'als oesters af te sluiten' voor de wereld om hen heen.
Ze vertrouwen hun buren minder en ze zijn minder geneigd hun geld te besteden aan publieke of sociale doelen.
( Redactie: Vandaar dat er meer dan 110 duizend allochtonen geen ziektekostenpremie willen betalen en daar door de overheid ook niet toe worden gedwongen).
De lijst van recent sociaalwetenschappelijk onderzoek, dat tot dezelfde conclusie komt, is ellenlang.
Dat verzorgingsstaten doorgaans alleen ontstaan in een context van etnische homogeniteit is een nieuwe versie van een eeuwenoud probleem.
'Een staat kan niet worden gegrondvest op iedere toevallige groep personen, of in ieder toevallig tijdsgewricht,'schreef Aristoteles.
'De meeste staten, die personen van een andere volksstam hebben toegelaten, ofwel ten tijde van hun stichting of nadien, werden geteisterd door rebellie.'
Wat Aristoteles rebellie noemt zouden wij, in een meer relativistische tijd, een afwijkende mening noemen.
Allochtonen hebben niet dezelfde vooroordelen als autochtonen.
Ze hebben, wat wij zouden noemen, 'nieuwe manieren om dingen te doen.'
Dat kan hen waardevol maken in een competitieve moderne maatschappij.
Maar overheidssteun hoort juist bescherming te bieden tegen de competitieve moderne maatschappij.
Het is een domein van de samenleving, waar afwijkende meningen, excentriciteit en zomaar je eigen gang gaan niet op prijs worden gesteld- zoals ieder Amerikaan zal erkennen die zich de opschudding kan herinneren over 'welfare queens' die in de jaren tachtig met hun voedselbonnen wodka zouden hebben gekocht.
Zodra immigranten de weg weten in de Europese uitkeringsfabriek kunnen ze anders gaan denken over het doel van sociale zekerheid.
In plaats van hun uitkering te gebruiken om er, bijvoorbeeld, voedsel mee te betalen, kunnen ze ook gebruiken om er, bijvoorbeeld, de islam mee te betalen.
Twee derde van de Franse imams zit in de bijstand, net als een groot aantal Britse collega's. (Redactie: Nederland wordt niet genoemd, maar ook hier heeft een groot deel van de imams bijstand.
Dat is geheel volgens de koran, sura 1: 5(4): 'U dienen wij en u vragen wij om bijstand'� het lidwoord DE is de vertaler 'vergeten'.)
Zoals Ghayasuddin Siddiqui, het hoofd van het de Britse 'moslimparlement', in 2005 tijdens een conferentie in Birmingham zijn toehoorders voorhield: 'Onze moskeeën zijn merendeels sterk traditionalistisch en in handen van oude, steuntrekkende mannen, zonder enig benul van de veranderde wereld om hen heen.'
De meeste Franse en Britse staatsburgers zien bijstandsuitkeringen niet als een doe- het- zelf- overheidssubsidie voor religie en als ze dat wel zijn, dan zouden ze dat via belastingen steunen.
Als uitkeringstrekkers de waarden van de bredere samenleving niet delen, dan zal de bredere samenleving zich keren tegen het vestrekken van sociale uitkeringen.
Een ander probleem heeft te maken met de mobiliteit.
Aangenomen wordt dat door immigratie mobile nieuwkomers tegenover vastgeroeste autochtonen komen te staan.
Dat is het geval, maar slechts voor korte duur.
Autochtonen zijn mobieler dan ze lijken.
Migraties zetten secundaire migraties in gang, die gerelateerd zijn aan 'etnische ontmenging'zoals socioloog Rogers Brubaker het in zijn beschouwing uit 1998 noemde.
In weerwil van al hun lippendienst aan diversiteit zijn veel mensen geneigd er juist voor op de vlucht te gaan.
In het kader van de opheffing van de rassenscheiding in de Verenigde Staten in de jaren zestig werden zulke migraties veroordeeld als 'witte vlucht 'en werden de secundaire migranten voor racisten uitgemaakt.
Maar blanken zijn niet het enige ras dat zulke migraties pleegt en ras is slechts één mogelijke oorzaak van deze migraties.
Zoals eerder vermeld, zorgde de komst van de Ieren in Boston voor de afbraak van de protestantse cultuur van een van de belangrijkste steden in de geschiedenis van het protestantisme.
Die afbraak vond niet alleen plaats doordat er Ieren arriveerden, maar ook doordat veel ingezetenen van New England niet wensten te wonen in een door Ieren gerunde stad, die steeds gewelddadiger en corrupter werd.
( Redactie: Ook zonder Ieren, maar met islamieten worden steden in Nederland gewelddadiger en corrupter.)
Zoals Oscar Handlin opmerkte, woonde dertig jaar later nog maar de helft van de nakomelingen van de oorspronkelijke bewoners van Boston in deze stad.
Immigratie in het algemeen en moslimimmigratie in het bijzonder, kan ook in Europa de aanzet geven tot zulke vluchten.
Als mensen de impact en duurzaamheid van immigratie beoordelen door te kijken naar de ' teller' van de nieuwe allochtonen, zullen ze licht vergeten om te kijken naar de 'noemer ' van de autochtone bevolking.
Een dalende noemer intensiveert het effect van de immigratie.
Zoals gezegd, krimpt de autochtone bevolking van Europa langs natuurlijke weg en deze inkrimping wordt versneld door emigratie.
Verlieten in 2001 109.500 Duitsers hun land, in 2005 waren dat er 144.800, die op weg gingen naar Canada, Australië, de Verenigde Staten, Spanje en andere landen, wat de gelegenheid bood voor een nieuw Duits televisieprogramma, met de titel Goodbye Deutschland.
Het vertrek van deze mensen kan samenhangen met immigratie.
Dat is zeker het geval bij het vertrek van Joden uit Frankrijk.
In 2002, een jaar waarin honderden antisemitische aanslagen werden gepleegd, merendeels door Noord- Afrikaanse immigranten en hun nageslacht, verhuisden meer dan drieduizend Franse Joden - ongeveer 0,5 procent van die bevolkingsgroep- naar Israël, volgens het Jewish Agency For Israël, dat dit soort hervestigingen bijhoudt.
Ook vertrokken er veel Joden naar de Verenigde Staten en Canada.
Gewelddadig optreden zorgde ook voor beroering onder Nederlanders.
In 2004 pleegde een Nederlandse islamiet op klaarlichte dag een moordaanslag op de radicale filmmaker Theo van Gogh, nadat deze een film had gemaakt waarin koranpassages over vrouwen aan de kaak werden gesteld.
In dat jaar werden er in Nederland meer emigranten dan immigranten geregistreerd.
De website van een bedrijf, dat gespecialiseerd is in de papierwinkel rond emigratie, telde in de week na de moord op van Gogh 13.000 hits, terwijl de Canadese, Australische en Nieuw-Zeelandse ambassade naar hun zeggen overspoeld werden met verzoeken om inlichtingen over emigratie.
In Engeland schreef het voormalige conservatieve kabinetslid George Walden in 2006 een semifictieve brief aan een zoon, die van plan was het land voorgoed te verlaten, onder de titel Time to Emigrate?
Vrijwel alle redenen, die hij aanhaalde voor zijn voorgenomen emigratie, draaiden om de gevolgen van immigratie.
Als je kijkt naar de bevolkingsstatistieken, is er geen twijfel mogelijk dat er een witte vlucht gaande is.
De bevolking van Birmingham bestond in het begin van de jaren negentig voor 77 procent uit blanken, een aandeel dat in 2006 geslonken was tot 65,3 procent, en de prognose is dat deze groep in 2026 een minderheid zal zijn.
Leicester was in 1991 voor 70,1 procent blank, en voor nog maar 59,5 in 2006.
Blanken zullen daar over minder dan tien jaar een minderheid vormen.
Het gaat ons hier niet om het ras van de inwoners van een bepaalde stad, maar om de culturele betekenis van deze etnische verschuiving.
In de Verenigde Staten van de jaren zestig en zeventig was de witte vlucht een reactie op gevaren, funeste mechanismen en verval..
Bepaalde traditionele industriesteden, zoals Camden of Detroit, kwamen dit nooit meer te boven.
De Verenigde Staten, dat gigantische land met zijn tientallen industriesteden, konden zulke verliezen gemakkelijk opvangen.
In Europa zijn de risico's groter,omdat hier één enkele stad, zoals Amsterdam, de voornaamste bewaarplaats kan zijn van erfgoed en cultuur van een natie.
'Nederland is een kunstland', zegt Ayaan Hirsi Ali.
Als de inwoners van Amsterdam, die spoedig voor 60 procent van niet-westerse origine zullen zijn, daar geen deelgenoot van worden gemaakt, zal dit alles in verval raken en verloren gaan. Als het gemeentebestuur erover moet stemmen of er geld zal gaan naar het behoud van kunstwerken of het bouwen van een moskee, zouden ze kunnen vragen: "Waarom zou ik geld geven aan dit stomme schilderij?"
Er staan derhalve grote belangen op het spel bij culturele comptabiliteit.
We hebben gezien dat Canada immigranten expliciet beloont voor 'aanpassingsvermogen'. Europese landen zijn wat dat betreft minder direct, maar wel even bezorgd.
Neem Spanje.
Hoewel het praktisch tegen Noord - Afrika aan ligt, komt slechts 20 procent van zijn immigranten daarvandaan; 38 procent komt uit Latijns - Amerika.
Volgens Bernabé Lopez - Garcia, hoogleraar Mediterrane studies aan de Universiteit Autónoma in Madrid en vooraanstaand deskundige op het gebied van de Marokkaanse cultuur, is dit geen toeval.
Spanje heeft uitgebreide consulaire projecten voor de werving van immigranten uit Latijns Amerikaanse landen( en de Filippijnen), die je niet zult vinden in armere landen.
Dit is volgens López een soort 'etnische zuivering', een poging om de deuren van het land te sluiten voor moslims.
De etnische zuivering is hier minder sinister dan het lijkt.
Het is selectief zijn op z'n Canadees, maar dan met andere middelen.
Speciale inspanningen plegen om Latijns - Amerikaanse immigranten te rekruteren is per definitie discriminerend, maar niet racistisch.
Het kan Spanje niet zoveel schelen of zijn immigranten al dan niet blank zijn, als ze maar affiniteit hebben met het wereldbeeld van de mensen die er geworteld zijn, te beginnen met te weten hoe een kerk er vanbinnen uitziet.
Uit: Christopher Caldwell's "De Europese revolutie.
Dag.