Taqiyya in de Koran.

De koran zelf is een getuigenis van taqiyya. En daar God wordt beschouwd als de openbaarder van deze verzen, is hij eigenlijk te beschouwen als de 'uitvinder' van de misleiding, wat absoluut niet verwonderlijk is; Allah zelf staat immers in de koran omschreven als de beste maker, wat 'misleider' of 'samenzweerder' betekent.( koran 8.30: En toen zij die ongelovig zijn een aanslag tegen u beramen om u vast te houden of u te doden of u uit te drijven. Maar zij beraamden en God beraamde en God is de beste der beramers)
Het fenomeen 'misleiden 'heeft te maken met het feit dat de koran zowel vredevolle en tolerante als gewelddadige en intolerante verzen bevat; verzen die elkaar duidelijk tegen spreken. De koran is het enige 'heilige boek' waarvan de commentatoren een doctrine hebben ontwikkeld die rekening houdt met deze zichtbare verschuiving van het ene gebod naar het andere, tegengestelde gebod. De oelema waren verward over welke verzen moesten worden geïmplementeerd in het shariawereldbeeld. Is dat bijvoorbeeld dat ene vers dat zegt dat er geen dwang is in religie ( koran 2,256: Er is geen dwang in de godsdienst. De rechtgerichtheid is duidelijk onderscheiden van de verdoling . Wie dan ongelovig is aan de Täghut en geloof in God die grijpt het stevige handvat aan dat onverbrekelijk is. God is horend en wetend.), of zijn het de verzen die moslims oproepen om alle ongelovigen te bevechten tot ze zich ofwel bekeren tot of tenminste onderwerpen aan de islam( koran 8, 39: En bestrijd hen totdat er geen verzoeking meer is en de godsdienst geheel God behoort. Indien zij dan ophouden dan is God scherp ziende op wat zij bedrijven.) ? Om uit dit dilemma te geraken ontwikkelde de oelema de leer van de opheffing ( naskh, ondersteund door koran 2, 106: Welk teken Wij ook afschaffen of doen vergeten. Wij brengen iets daarvoor in de plaats of iets wat daaraan gelijk is. Weet gij niet dat God over alle dingen machtig is?), die in essentie de verzen, die later werden 'geopenbaard' in Mohammeds carrière prioriteit geven boven eerdere verzen, en dit voor alle verzen die elkaar tegen spreken. Om te bepalen welke verzen welke opheffen ontwikkelde zich een religieuze wetenschap , die zich bezighoudt met de chronologie van de koranverzen.( gekend als an-Nasikh wa'l Manukh, de opheffer van het opgehevene.
Maar waarom bestaat die contradictie eigenlijk? De algemene opvatting is dat, omdat Mohammed met zijn gemeenschap in de vroege jaren van de islam zwaar in de minderheid was en opzichte van de ongelovigen en de andersgelovigen, een boodschap van vrede en co-existentie aangewezen was. Echter, nadat hij en de moslims in 622 waren uitgeweken naar Medina en zowel in aantal als op militair vlak een serieuze macht vormde, werden de gewelddadige en intolerante verzen langzaam maar zeker 'geopenbaard '( door God neergezonden), steeds volgens de groeiende mogelijkheden van de islam. In juridische teksten zijn deze groeiende mogelijkheden van de islam onderverdeeld in de stadia : passief blijven ten opzichte van agressie, de toelating om terug te vechten tegen agressors, het bevel om te vechten tegen agressors, het bevel om te strijden tegen alle niet-moslims, of deze hen nu agressief bejegenen of niet. De groeiende macht van moslims is de enige variabele die deze graduele verandering van aanpak verklaart. Andere islamgeleerden proberen deze harde waarheid te verdoezelen door te stellen dat de koran gedurende een periode van 22 jaar geleidelijk werd geopenbaard, van passieve en spirituele verzen tot wettelijke voorschriften en bevelen om geloof te verspreiden door middel van jihad en verovering, en dit om jonge moslimbekeerlingen de kans te geven op een niet-bruuske manier kennis te laten nemen van de voorschriften van de islam; opdat ze dus niet ontmoedigd zouden worden door dramatische verplichtingen die in latere verzen zouden verschijnen. De verzen die werden geopenbaard tegen het einde van de carrière van Mohammed, zoals "je moet oorlog voeren ook al haat je het," Koran 2.216(212) U is voorgeschreven te strijden ook al is het met tegenzin
zouden volgens hen niet op zijn plaats zijn geweest wanneer oorlog eigenlijk niet aan de orde was.
De 'Medinaverzen' zetten moslims dus aan om - nu ze toch de mogelijkheid hadden- over te gaan tot de aanval. Volgens deze opvatting, die standaard is bij de oelema, kan men alleen concluderen dat de vredelievende 'Mekkaverzen ' eigenlijk een misleidend plan waren om de islam de tijd te geven totdat hij voldoende sterk was om dan zijn jihadistische 'ware 'verzen te implementeren. Of, zoals oorspronkelijk begrepen en uitgevoerd door moslims zelf: wanneer ze zelf zwak en in de minderheid zijn moeten ze preken en zich gedragen volgens de Mekkaverzen (vrede en tolerantie); wanneer ze sterk zijn moeten ze ten aanval trekken volgens de Medinaverzen ( oorlog en verovering). De plotse wendingen in de islamitische geschiedenis zijn een bewijs van deze dualiteit, wat het best kan worden aangetoond met het populaire islamitische begrip jihad. Gebaseerd op de Hadith moet de jihad indien mogelijk door middel van de hand( geweld) geschieden, indien niet mogelijk door middel van de tong( preken) , en indien dat niet mogelijk is met het hart of met iemands intenties.

Een moslim collega van me maakte dit ooit duidelijk tijdens een 'casual 'doch onthullende conversatie- na hem gedetailleerd al deze problematische doctrines die het moslims mogelijk maken om vrede vol samen te leven met ongelovigen - jihad, loyaliteit en vijandigheid
, het goede opleggen en het slechte verbieden- te hebben uitgelegd, vroeg ik scherp hoe en waarom hij als moslim ze zelf niet handhaafde. Hij bleef rond de pot draaien en wees mij op de vredelievende en tolerante verzen. In de veronderstelling dat hij zich niet echt bewust was van zulke mysterieuz doctrines als 'opheffing, ' begon ik hem (vrij triomfantelijk) het verschil uit te leggen tussen (tolerante) Mekkaverzen en ( intolerante) Medinaverzen, en hoe de laatste de vorige ophieven. Hij glimlachte enkel maar zei: "Ik weet het, maar ik leef op dit moment in Mekka. Niet zoals zijn zwakke en bij minderheden horende profeet tussen een ongelovige meerderheid in Mekka, voelt ook hij zich- opdat hij zou overleven- verplicht om vrede en vredevols samen te leven met de ongelovige meerderheid van Amerika.
Bron: Islam, oorlog en misleiding: het concept 'taqiyya'. van Raymond Ibrahim.

juni 2013